vrij downloadbaar - Bert Hellinger Instituut Nederland

17. De begeleider
Weinig opleidingen, studies of nieuwe banen waren zo’n grote stap in mijn
leven als het gaan begeleiden van opstellingen. Jaren heb ik er mee geworsteld
voordat ik mijn eerste opstelling durfde te begeleiden. En er is geen weg terug.
Opstellingen begeleiden betekent innerlijk naast de dood kunnen staan, of naast
een moordenaar. Het betekent datgene benoemen dat in een opstelling naar
voren komt, ook al is het verschrikkelijk. Het betekent tegen een vriend kunnen
zeggen: ‘Uit datgene wat we hier kunnen zien is de relatie over’. Het betekent er
tegen kunnen om geen enkel idee te hebben hoe het verder moet. Het betekent
ook ontroering, wanneer een vader naar zijn zoon kijkt alsof hij naar zijn pas
geboren baby kijkt.
Het is werk dat me vervult, en dat ik graag doe. Mijn innerlijk beeld is, dat via
de cliënt en gedragen door de overige deelnemers en de begeleider, het
familiesysteem naar voren kan komen, bereidwillig, en eigenlijk altijd
vriendelijk. Dat ontroert me regelmatig, dat dit überhaupt kan en mag. En als de
indruk is dat het niet mag, omdat er bijvoorbeeld een familiegeheim is, dan
respecteren we dat en werken niet.
Steeds verbaast het me ook dat ik na korte tijd de opstellingen bijna volledig ben
vergeten. Dat schijnt me in orde toe, dat het systeem of zo je wil de ziel van de
familie van de cliënt zich terugtrekt. Dan voel ik me klein, dankbaar en vol
ontzag.