Parmenides binnen de linguistic turn - Filosofie.info

subjectzijde aan de objectzijde. Hij verwisselt zo alleen maar de bordjes: hij maakt het
woord alêtheia tot object en vertaalt het met reality. Dat impliceert, dat voor Coxon
waarheid nog altijd is gebonden aan de propositie. Coxon kan de gedachte dat voor
Parmenides waarheid niet aan de uitspraak is gebonden, niet serieus nemen. Coxon doet
een uitspraak over de betekenis van het woord waarheid die eventueel incorrect kan
blijken te zijn.
Een andere toegang
We zien dat het niet zinvol is om Parmenides te bespreken binnen het semantische
onderscheid denken en dichten. De consequentie is dat je denkt dat de proloog niets
anders is dan een allegorie. De interpreet Wilkinson leest Parmenides niet automatisch
binnen het onderscheid denken en dichten. Zij heeft een andere toegang tot de tekst van
Parmenides. Zij wijst er op dat de bestempeling van de proloog als een allegorie met zich
meebrengt dat we ons niet wetenschappelijk met de proloog zouden hoeven bezig te
houden; daar valt immers wetenschappelijk niets te halen.
Zij analyseert dat het onderscheid tussen denken en dichten voortkomt uit het post-
Platoonse onderscheid tussen filosofie (logos) en dichten (muthos). 111 Tijdens de Griekse
periode ontstaat er filosofie als logos vanuit de ‘verzameling van verhalen’ die Aristoteles
muthos noemt. Omdat logos een andere manier van spreken en denken betreft, wordt het
onderscheiden van muthos; degene die logos spreekt, de sophos, wordt respectievelijk
onderscheiden van degene die muthos spreekt, de dichter. Wilkinson analyseert verder
dat als de proloog de mythische of dichterlijke dimensie van Parmenides’ werk
weerspiegelt, het correct is om te concluderen dat in de proloog een andere manier van
spreken en denken gaande is. 112 De proloog zou volgens Wilkinson van de aard van een
111 Wilkinson, Parmenides and to eon: reconsidering muthos and logos, p. 71: “Conford’s suggestion that
we “need not linger” over the proem most likely derives from a post-Platonic distinction between
philosophy and poetry, or in archaic terms, between logos and muthos. During the Greek archaic period
philosophy as logos begins to emerge from that “collection of tales” Aristotle retrospectively calls muthos.
Since logos represents a different way of speaking and thinking, logos is distinguished from muthos, and
the one who speaks logos, the sophos, is distinguished from the one who speaks muthos, the poet.”
112 Wilkinson, Parmenides and to eon: reconsidering muthos and logos, p. 71: “If the poem represents the
mythical or poetic dimension of Parmenides’ work, then it is correct to conclude that the proem represents
a different way of speaking and thinking from the logos of other fragments.”
42