FIOE V

Ii•LOF VAN DEN WINTER. Zfj.23it behaagt ü, Arbeidslieden, door üw dagwerk afgeflaafd,Die 'gy om het fober kostje werkt en wroet én fpit en graaft.lange nagten kweeken minnaars in htm liefstens armen vreugd;En het meisjen toont zig hierom ook aan 's minnaars zy verheugd.Cy vindt zelf, o blonde Phebus! in een langen nagt uw lust,Omdat gy dmi zoo veel langer in' den fchoot van Thetis rust.Aan het licht, uw' eigen gaven, toont ge een weerzin: Ik voor my:Ik geloof, dat gy wel wenschtet, dat het altijd Winter zy.Dit is ook, wie zou 't vermoeden? de allerbeste tijd der min:Daar fteekt voor Cupido's fakkel ligt-ontvonkbre tonder in.O hoe vaak ontftak de Liefde vlammen in verkleumde Ieên!Daar een op de gladde banen fnclt op Iigte fchaatfen heen.Hy gevoelt dit vreemde gloejen van zijn borst, waant onbedagt,Dat te fterke iijfsbeweging dezen gloed te wege bragt:Dat de fcherpe koude mindert: Hy intusfchcn toont zijn kunst,En bejaagt door vlugger zwieren, onbewust, eens meisjens gunst.Dan, van 't ijs nu thuis gekomen, merkt hy zyne wonden ligt;En het fmart hem, dat de Winter voor den Minneftoker zwigt.'k Zwijg, hoe men den Winteravond met een bal of feestmaal flijt',Daar het licht van lamp en toortfen met het helderst daglicht ftrijdt:'k Zwijg, hoe vader Libers beker by den warmen Winterhaard,Beter fmaakt, en aan zijn' dienaars meerder vergenoeging baart.Wie ftrijkt nu niet alle zorgen, allen kommer van het hart?Wie raapt nu geen volle vreugde, vry van moeite, vry van fmart ?Thans voelt ieder zig bewogen door gezang en fpel en feest,Om zig by den rei te voegen, tot verkwikking van den geest.Schouwburg, die in zomermaanden toefde , en digtgeflotenGalmt nu weder van hot juichend handenklappen in het rond.1ftond,Men bezoekt de fchouwplaats weder, oud en jong en vrouwenman;En het oog heeft weêr een voorwerp, daar 't zig in verlusten kan.Ziet eens, wat al heil de Winter uit zijn vollen fchoot u baart,Hoe dit jaargety ons voordeel met vermaak te zamen paart.Blijft gy nu nog, na dit alles, wat mijn zang u heeft vermeld,Wie gy zijn moogt, onbewogen, dat gy nog den Winter fcheldt fPhalaris, hoe ftreng hy ware, geen Bufiris was zo wreed,Dat de kragt der klare waarheid op hun hart geen werking deed.S 3Keen;