Ontwikkeling van de j eugdcriminaliteit: periode 1980-1988 - WODC

We kunnen nu het volgende concluderen. In de eerste plaats komt uit vergelijkingvan de gegevens uit 1985 en 1987 naar voren dat de ernst van het delicten het delictverleden van de jongere in sterke mate de strafmaat bepalenen dat over de zwaarte van die strafmaat, met name waar het de onvoorwaardelijkevrijheidsstraf betreft, een grote mate van stabiliteit uit de cijfers blijkt.In de tweede plaats lijkt de forse toename van de voorwaardelijke vrijheidsstraffenopnieuw de nog steeds groeiende populariteit van de alternatievesancties, waarvan er zo'n 2000 per jaar worden opgelegd, te bevestigen. Eenderde conclusie is dat deze sancties zeker niet in de plaats van een onvoorwaardelijkevrijheidsstraf zijn gekomen, maar veeleer in de plaats van eenboete of een andere voorwaardelijke straf.4.2 Straftoemeting en leeftijdDe volgende tabel geeft de leeftijdsverdeling weer van de minderjarigen dievoor de kinderrechter verschijnen.Tabel 24: Leeftijdsverdeling veroordeelde minderjarigen; in %1985 1987(N = 6174) (N=5689)12 jaar 1,0 1,013 jaar 4,0 3,514 jaar 9,5 10,015 jaar 19,5 21,516 jaar 29,5 30,517 jaar 36,5 33,5Net als in 1985 is het ook in 1987 zo dat voornamelijk de leeftijdsgroep van15 tot en met 17 jaar in contact komt met de kinderrechter komt. Interessanteris dat er in dit opzicht nauwelijks van enige verandering sprake is. In 1987vormen de 12-, 13- en 14-jarigen 14,5% van de totale populatie die voor dekinderrechter verschijnt; in 1985 was dit percentage precies hetzelfde. Dit resultaatweerspreekt de nogal eens geuite bewering als zouden de kinderen dievoor strafbare feiten met de kinderrechter in aanraking komen, steeds jongerworden. Nu is het natuurlijk wel zo dat de kinderrechter bij gebleken strafbarefeiten altijd de optie heeft het civiele recht toe te passen in de vorm vaneen ondertoezichtstelling. De kinderrechter zal hier echter over het algemeeneerst toe besluiten als hij van mening is dat het strafbare feit uiting is van eenveel dieperliggende problematiek, waarbij een ingrijpender interventie nodiglijkt dan een simpele straf. Het is dus niet erg waarschijnlijk dat in geval vanjongere kinderen de kinderrechter steeds zijn toevlucht zou nemen tot eenciviele maatregel. In ieder geval geven de cijfers van tabel 24 geen enkeleaanleiding voor de veronderstelling dat de kinderen die met de kinderrechterin aanraking komen, steeds jonger worden.Men kan dit vraagstuk nog op een andere manier benaderen, nl. door derecidive bij de analyse te betrekken. Als de populatie die voor de kinderrechterverschijnt voor een strafbaar feit, steeds jonger wordt, dan neemt de kanstoe dat deze minderjarigen een tweede keer voor de kinderrechter moetenkomen. Dit zou dan tot uiting moeten komen in het aantal jongeren dat aleens eerder met de kinderrechter in contact is geweest. Met andere woordende recidive, ook onder de jongere leeftijdsgroepen, zou dan een stijgende tendensmoeten vertonen.39