Ontwerp van decreet houdende de algemene uitgavenbegroting ...

Stuk 15 (2012-2013) – Nr. 3-K 35een grotere tuin. Wil men deze mensen aantrekken, dan zou men meer ruimte moetencreëren voor woningen, terwijl er zo al een gebrek aan open ruimte is. De minister vanStedenbeleid zou grondig moeten onderzoeken welke mogelijkheden stadsregio’s zoudenkunnen bieden. In dat geval draagt de rijkere rand bij tot de financiële gezondheid vande stad. In Nederland zijn gemeenten bijvoorbeeld verplicht tot fusies als ze minder dan100.000 inwoners tellen. In Vlaanderen is dit beleid beperkt tot het stimuleren van vrijwilligefusies, die politiek echter niet haalbaar zijn.Betreffende de sociale mix antwoordt minister Freya Van den Bossche aan mevrouw VanVolcem dat verschillende onderzoeken verschillende resultaten opleveren. Het eigenonderzoek van Team Stedenbeleid naar de verhuis- en blijfmotieven van jonge gezinnenen jonge volwassenen geeft net aan dat de meeste mensen uit die doelgroep de voorkeurgeven aan een zekere sociale mix en levendigheid, maar er wel belang aan hechten dat indie mix ook gelijkgestemden te vinden zijn. Een mix van culturen ervaren ze als positief,zolang er maar geen te hoge concentratie is van bepaalde culturele of sociaal-economischegroepen. De laatste VRIND toont dat intolerante reacties tegenover andere culturen voorkomenbij mensen die ofwel bijna geen contact hebben met mensen van vreemde origine,ofwel juist in een buurt wonen met bijna uitsluitend vreemdelingen. De sociale mix hoeftdaarom nog geen doel op zich te zijn, maar de realiteit is hoe dan ook dat de samenlevingsteeds diverser wordt.2.10. Wonen in de stadHet Vlaamse regeerakkoord kondigt een onderzoek aan van de mogelijke vervanging vanhet ‘klein beschrijf’ door een huiskorting, herinnert de heer Veli Yüksel zich. Met name inde centrumsteden is het moeilijk om een woning met ‘klein beschrijf’ te vinden. Wat is destand van zaken?Minister Van den Bossche is zelf ook bevoegd voor Wonen, merkt mevrouw Mieke Vogelsop. Het woonbeleid legt alle Vlaamse gemeenten een sociaal objectief van 9 percent op. Ineen gemeente als Brasschaat, waar maar 20 percent van de bevolking een woning huurt,is een sociaal huuraanbod van 9 percent een wezenlijke oplossing. In Antwerpen huurtechter meer dan de helft van de bevolking zijn woning. In heel wat gevallen gaat het ommensen die niet in de gelegenheid zijn om een eigendom aan te schaffen. In een dergelijkestad is 9 percent absoluut ontoereikend. Het gewenste percentage aan sociale woningenzou dus in een vaste verhouding tot het aantal huurwoningen moeten staan.Mevrouw Mercedes Van Volcem stelt dat de steden ontevreden zijn over de stadscontracten.Wonen is een thema waarvoor de steden collectief hebben gekozen, vanuit dehoop dat het wonen in de stad beter betaalbaar zou worden. Maar in de praktijk kan deoverheid op dat vlak niet erg veel rechtstreeks beleid voeren. Vandaar dat mevrouw VanVolcem pleit om meer aandacht te besteden aan flankerend beleid. Knokke organiseertbijvoorbeeld netoverschrijdende goedkope kinderopvang. Dergelijke maatregelen kunnenjonge gezinnen overhalen om in de stad te komen wonen.Wonen aan het water en het ombouwen van kazernes en kloosters zijn wel hip klinkendevoorstellen, maar bieden geen fundamentele oplossingen voor de stadsvlucht (cfr. supra).Leuven, Gent en Oostende richten autonome stadsontwikkelingsbedrijven op om hetwonen betaalbaar te houden. Maar precies waar dergelijke bedrijven actief zijn, blijkende prijzen sneller te stijgen. Is dat misschien een gevolg van de tragere procedures metopenbare aanbestedingen? En is dat soort beleid wel eerlijk? Een stad benut dan haarbelastingsinkomsten om maximaal een honderdtal betaalbare woningen te bouwen enreserveert die voor jonge gezinnen. Daarvan hebben dan een honderdtal gezinnen profijt,V L A A M S P A R L E M E N T