Rondom MS 63

RONDOM Mensen
Kelly
Toen het gebeurde stond ik nog
midden in het leven. Ik was
22, had een leuke baan als
onderwijsassistent. Mijn grote liefde Thijs
- inmiddels mijn man - en ik stonden op
het punt om te gaan samenwonen. We
waren flink in de weer met verhuisdozen
en de nodige klussen in ons nieuwe huis
en ik had zin om aan de slag te gaan. Het
irriteerde me dan ook toen ik merkte dat
mijn lichaam niet wilde meewerken. Ik
was snel moe en mijn voeten deden raar.
“Kom op”, zei ik tegen mezelf. “Stel je niet
zo aan.” We zaten in een drukke periode,
dus ik gooide het op oververmoeidheid.
Vanavond maar eens vroeg naar bed,
dacht ik. Dan gaat het morgen vast beter.
Maar het ging niet beter. De vermoeidheid
nam toe, ik kreeg last van ‘slapende’
voeten en ik begon een beetje te zwalken.
Het maakte me wel bang, maar aan mijn
omgeving liet ik nog niets merken. Het gaat
wel over, dacht ik. Maar een paar weken
later zakte ik op een ochtend zo maar
door mijn benen. Het ene moment stond
ik nog naast mijn auto om naar mijn werk
te gaan en het volgende moment lag ik op
de grond. Heel eng. Ik begon te huilen en
de angst dat er iets ergs aan de hand was,
nam toe. Thijs zei: “Dit is niet goed. Je
moet meteen naar de dokter.”
Mijn leven op zijn kop
De huisarts verwees me door naar de
fysiotherapeut. Deze maakte zich zorgen
en ik werd doorgestuurd naar een
neuroloog. Ik schrok. Een neuroloog?
Mijn hersenen? Een tumor? Behoorlijk
zenuwachtig kwam ik een paar weken later
met Thijs bij de neuroloog voor de uitslag
van de MRI-scan. Die stelde een duidelijke
diagnose: “U heeft MS.”
Thijs en ik waren eerder opgelucht dan
verontrust. “O, gelukkig”, dacht ik. Het
is maar MS. Ik ga niet dood. We hadden
niet echt door wat MS precies was. Een
spierziekte, dacht ik. Thuis tijdens het
googlen drong de ernst pas echt tot me
door: ik word nooit meer beter. Misschien
kom ik in een rolstoel terecht, word ik
incontinent en hulpbehoevend. Een
schrikbeeld. Daarna stond mijn hele leven
op zijn kop. Ik had willen doorstuderen
om als leerkracht voor de klas te kunnen
staan, maar dat zat er niet meer in. Ook
mijn baan als onderwijsassistent moest ik
opzeggen. Het lukte fysiek gewoon niet
meer. Dat maakte me verdrietig en boos.
Ik dacht: ik ben nog zo jong en ik heb
hiervoor geleerd. Waarom kan ik dat nu
niet meer?
Als uitvlucht deed ik alsof de ziekte niet
bestond. Ik stopte het weg. Op straat
liep ik bijvoorbeeld alleen maar korte
stukjes zodat niemand iets door had. Als
ik loop, gaat het namelijk zo’n 500 meter
goed. Daarna beginnen mijn benen te
knakken, gaat mijn voet slepen en begin
ik te zwalken. Ik schaamde me er ook
voor en dacht: straks denken mensen dat
ik dronken ben! Of ze denken dat ik me
aanstel, omdat het eerste stuk wel goed
ging. Soms ging ik de deur helemaal maar
niet meer uit. Ik was ook bang dat Thijs bij
me zou weggaan. Want ik had geen keus,
maar híj wel. En waarom zou hij kiezen
voor een vrouw met MS? Uit angst voor zijn
“Daarom probeer ik zoveel
mogelijk te genieten van wat
ik nog wel kan en waardeer ik
ook de kleine dingen.”
antwoord durfde ik mijn twijfels lange tijd
niet te uiten, maar toen ik dat uiteindelijk
wel deed, zei hij: “Ik kies voor jou. Met
of zonder MS. Samen slepen we ons hier
doorheen.” Dat vond ik zo mooi.
Mont Ventoux
Thijs en ik wilden allebei graag kinderen.
We twijfelden even of dat verstandig was,
maar omdat mijn ziektebeeld al heel lang
stabiel was - dat wil zeggen: het werd
niet erger, maar ook niet beter - en MS
vooralsnog niet aanwijsbaar erfelijk is,
besloten we de stap te zetten. Het was nog
wel even spannend, want ik moest tijdelijk
stoppen met mijn medicijnen, maar alles
ging goed. Tijdens de zwangerschap van
Teun voelde ik me zelfs beter dan ooit.
Bij Gijs was het wel wat zwaarder omdat
49