Tourette Magazine dec 2021 WEB

COLUMN
Terug
in het
normale
ritme
Door: Janine Postmus
Ik zit in de bus naar huis en hoor iedereen om me heen
gapen en zuchten. Mensen zitten onderuit gezakt of slapen
zelfs. Ook ik ben erg moe. Ik merk dat het inmiddels
herfstvakantie is, ook al heb ik die zelf niet vanwege mijn
stage. Sinds dit schooljaar is bijna alles weer normaal, na
een heftige pandemie. Bijna iedereen mag weer fulltime
naar school toe in plaats van thuis online les te krijgen,
kantoren zijn weer geopend en er zijn volgens mij nog
maar weinig mensen die thuiswerken.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik heb genoten van die tijd.
Het verplicht onthaasten, de rust die overal was, van de
supermarkt tot in het openbaar vervoer en op de grote
stations. Voor ruim een jaar waren dat even geen plekken
waar je alleen maar mensen zag. Je kon rustig over het
station lopen en je kon eigenlijk altijd zitten in de bus of
trein. Wat een zaligheid!
Tot het nieuwe schooljaar begon. Ik moest op maandagochtend
om 9.00 uur in Groningen op school zijn. Toen ik
thuis in de bus stapte, benauwde het mij al. Die zat namelijk
stampvol. Eenmaal in Groningen moest ik overstappen
op de stadsbus naar school. Er zijn drie volle bussen weggereden
voordat ik in kon stappen. Zo’n begin van het
schooljaar overdonderde mij. Mijn prikkelfilter had veel te
verduren. Op hetzelfde moment merkte ik al dat mijn tics
zich vermeerderden.
Mijn schooljaar begint met 20 weken stage. Voor de
zomervakantie heb ik 10 weken stage gelopen van 40 uur
per week. Als je de blogs op de website hebt gelezen,
dan weet je misschien al dat dat met een paniekaanval en
voortijdig stoppen met mijn stage niet goed is verlopen.
In overleg met school mag ik daarom nu in plaats van
40 uur per week, 24 uur per week stage lopen, op een
nieuwe plek uiteraard. Ik ben hier heel erg dankbaar voor.
Op moment van schrijven zit ik alweer in mijn zevende
stageweek en ik heb het gigantisch naar mijn zin! Die
24 uur per week zijn voor mij een perfecte match. Mijn
stagebegeleider vroeg in de vierde week aan mij of ik
mijn vrije dagen wel nodig had, want hij merkte niks aan
me. En dat is nu juist de bedoeling. Wat hij niet ziet, is dat
ik mijn twee vrije dagen per week besteed aan uitslapen,
voor de tv liggen en voornamelijk niks doen. Dat zijn mijn
ontprikkelmomenten en ik weet nu dat ik die heel hard
nodig heb.
De boodschap die ik met dit verhaal mee wil geven is eigenlijk
simpel. Het is niet erg als het even niet gaat zoals
jij dat graag wilt. Soms moet je onderuit gaan om er weer
sterker uit te komen. Iedereen bewandelt dat pad, niet alleen
de mensen met een beperking of aandoening. Leer
van de momenten die minder gaan, dan kan het alleen
maar beter worden!
7