contact_office_magazine_#36_Netherlands

Office Life
Een ode aan
het dinges.
Kantoordecoratie – esthetische horror
of emotionele noodzaak? Onze auteur
Wojciech Czaja herinnerde zich zijn eigen
jaren in een kantoortuin en heeft een zeer
duidelijke mening over kitsch op de eigen
werkplek. Want: een mooi hart creëert zijn
eigen kantoorwereld.
Een oud-collega en buurman in de kantoortuin
van mij, laten we hem gewoon Markus noemen, is
een manusje-van-alles – en vooral op alle congressen
en conferenties. Als vakjournalist vliegt hij de
wereld rond en luistert hij naar relevante lezingen en
discussies over de onderwerpen logistiek, technologie
en digitale oplossingen. Als souvenir neemt hij de
kleurrijke badges en gesealde naamplaatjes mee naar
Wenen en hangt ze om de kop van zijn tafellamp. Na
enkele jaren waren we dikke vrienden. De reizen van
onze collega – en vooral zijn terugkeren – hebben
ons steeds meer geanimeerd en geamuseerd, want met
elke extra geïmporteerde conferentiebadge werden
de statica en het veermechanisme van zijn zilvergrijze
bureaulamp door een paar decagrammen meer uitgedaagd,
totdat de lamp uiteindelijk – aan het einde van
zijn lichtsterkte en draagkracht – meer schaduw dan
licht spendeerde en bezweek onder het gewicht van de
souvenirs en in één keer met veel lawaai op de grond
stortte.
Geen zorgen, de oude badges verdwenen weliswaar
in de la, maar Markus liet zich zijn passie voor jagen
en verzamelen niet ontnemen. Hij besloot weer vanaf
nul te beginnen en zijn lamp – hetzelfde product, een
klein deukje in de kap – opnieuw te versieren. Telkens
wanneer ik tegenwoordig nog naar conferenties ga en
bij het inchecken een felgekleurd dinges overhandigd
krijg om het om mijn nek te hangen, moet ik terugdenken
aan mijn goede oude tijd in de kantoortuin en
aan het plotselinge instorten van de lamp.
Markus is niet de enige met een voorliefde voor
kantoordecoratie – hoewel zijn voorliefde veel
geraffineerder is dan alle kattenfoto's, vakantiekaarten
en koffiemokken van copyshops met opdruk die je gewoonlijk
aantreft. Het zijn kleine signaturen waarmee
kantoormedewerkers zich proberen te verzetten tegen
de eenvormigheid van hun werkplek – met als doel te
ontsnappen aan de grijze, ongeïnspireerde eenheidsworst
en de eigen plek een vleugje individualiteit te
geven. Je kunt het niemand kwalijk nemen.
“Een mooi hart vindt spoedig zijn thuis, het schept
zijn eigen wereld, in stilte werkend”, schreef Friedrich
Schiller ooit in zijn toneelstuk ‘Die Huldigung der
Künste (De hulde der kunsten)’. Strikt genomen legde
hij deze woorden in de mond van zijn protagonist
Genius. En Genius weet waar hij het over heeft. Tot
op de dag van vandaag is het creëren van een eigen
wereld een menselijke basisbehoefte – of het nu gaat
om wonen, werken of vrije tijd. Daarom is het des
te belangrijker dat werkgevers dit verlangen, deze
drang, ook erkennen en de nodige ruimte bieden voor
zelfontplooiing.
Wat in het klassieke kantoor misschien niet altijd
gewenst was, maar meestal stilletjes werd getolereerd,
stelt kantoorontwerpers in tijden van flexibel en
decentraal werken voor geheel nieuwe uitdagingen:
hoe kun je een plek een persoonlijke signatuur geven
als die plek dagelijks van eigenaar wisselt, je die plek
slechts een paar uur bezet voordat je weer naar je thuis-
10 contact