You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ESSAY<br />
Kjartan Helleve<br />
har oppsøkt ein<br />
situasjon der<br />
absolutt<br />
ingenting skjer,<br />
for kan hende<br />
aller siste gong.<br />
Det skjer ikkje så mykje på kontoret til Agnes Ravatn.<br />
Stillstand<br />
Det er roleg på kontoret<br />
til Agnes Ravatn. Det<br />
er roleg på heile Dag<br />
og Tid. Eg har vore på<br />
vitjing i redaksjonen<br />
til VG Nett. Der sat det<br />
meir eller mindre oppå<br />
kvarandre, skriveborda<br />
var ein halv kvadratmeter og var sette opp i<br />
grupper på fi re. Difor var eg ikkje på vitjing<br />
hjå kompisen min, eg vitja heile redaksjonen.<br />
Dei snudde seg og såg litt skeptisk på meg. Eg<br />
berre lata som om eg var ein eff ektiviseringskonsulent.<br />
Det stoppa blikka.<br />
Snart kjem ei samling av Stillstand-artiklane<br />
frå Dag og Tid i bokform. Der skriv ho mellom<br />
anna om tingretten, klosteret og kjøpesenteret.<br />
«Agnes Ravatn har oppsøkt ein situasjon der<br />
ingenting skjer» stod det i avisa under artiklane.<br />
Dette er ei sanning med modifi kasjonar.<br />
Det skjer jo ein del dei stadene ho vitjar. Men<br />
eg skal like å helse på den journalisten frå VG<br />
Nett som går inn til redaktøren sin og presenterer<br />
ein slik ide.<br />
Det er annleis å arbeide i ei vekeavis enn i<br />
ei nettavis. Det er noko anna å sitje å høyre på<br />
politiradioen for å vere fyrst framme ved eit<br />
ran, enn å sitje å vente på svar på ein e-post frå<br />
Olaug Nilssen. Den tida eg er på kontoret hennar,<br />
ringjer telefonen ein gong. «Oi», seier ho.<br />
Det er redaktøren som ringjer, han er heime<br />
med noko sjukdom og lurer på korleis ho ligg<br />
an med sakene sine. Jo då, det verkar å vere<br />
kontroll. Det er 8. mars til helga, og det blir<br />
både petit og artikkel. Eller det blir vel meir ein<br />
kommentar basert på eigen erfaringar.<br />
Ravatn har nemleg kome i skotlinja til hard-<br />
barka feministar. Dei har fanga<br />
opp at ho har snakka stygt om<br />
ein type damer i ein Stillstandartikkel<br />
frå Rorbua. Desse nyskilde<br />
damene i førtiåra om pyntar<br />
og dollar seg opp for å syne<br />
at det framleis er liv i dei, men<br />
som tek litt for hardt i. «Vent til<br />
du sjølv er 40!» var ein av kommentarane.<br />
Det verka ikkje som<br />
om nokon faktisk hadde lese artikkelen,<br />
dette handla meir om<br />
prinsipp.<br />
Så no skal dei få igjen. Det er<br />
det som er skummelt med å leggje<br />
seg ut med journalistar. Og i<br />
alle fall journalistar som arbeider<br />
i ei vekeavis og kan skrive artiklar/kommentarar<br />
om lag som<br />
dei vil. Ravatn er i gang, men<br />
Olaug har enno ikkje svara. Ho<br />
som alltid er på nettet.<br />
– Kven tykkjer du er den viktigaste<br />
feministen i Noreg?, spør<br />
ho meg brått.<br />
Nei, nei, nei. Det var ikkje slik dette skulle<br />
vera. Eg skulle jo berre sitje her å oppservere,<br />
vere like på utsida som Ravatn er i sine artiklar.<br />
Eg noterer intenst på blokka, freistar å sjå ein<br />
annan veg. Men det er heilt stille på kontoret,<br />
ingen politiradio som skurrar. Det er ingenting<br />
som hastar, det er måndag og artikkelen treng<br />
ikkje å vere ferdig før på torsdag.<br />
– Siv Jensen, prøver eg meg.<br />
– Ho tviheld på formannstittelen og det tyder<br />
vel på at ho ikkje er så opphengd i symbolsaker?<br />
Men det er heilt<br />
stille på kontoret,<br />
ingen politiradio<br />
som skurrar. Det<br />
er ingenting som<br />
hastar, det er<br />
måndag og artikkelen<br />
treng ikkje å<br />
vere ferdig før på<br />
torsdag.<br />
– Ja, he-he, seier Ravatn. Ho<br />
snur seg til skjermen igjen.<br />
Så blir det stillstand igjen.<br />
Berre svak musikk frå datamaskina.<br />
Nei, her skjedde det ikkje<br />
mykje. Så det er slik det er<br />
å skrive essay. Eg sit på ein stol<br />
rett innafor døra. Ein stol som eg<br />
måtte hente sjølv. Det kjem visst<br />
ikkje så ofte folk innom for å slå<br />
av ein prat. Ikkje så lenge at dei<br />
må setje seg ned i ein stol, i alle<br />
fall.<br />
– Du får ikkje mykje besøk?,<br />
spør eg.<br />
Ho svarar ikkje. Her får eg ingenting<br />
gratis. Ho skal vel la meg<br />
prøve korleis det er der ute. Det<br />
er sikkert mange som trur at det<br />
berre er å gå ein stad og notere<br />
og vips har du ein tekst, og så ein<br />
til og vips ringjer Samlaget og vil<br />
lage ei bok ut av det.<br />
Eg byrjar å notere ned det<br />
eg ser: ei fl aske med White Spirit, ein perm<br />
der det står «NJ – Faglig grunnkurs», ein daff<br />
plante, nokre sesongar med Sopranos og ei<br />
usannsynleg stor boskorg full med papir. Tolke,<br />
tolke. Dette må no seie noko om henne. Det<br />
må seie noko om meg. «Essay er eit møte mellom<br />
forfattaren og saksforholdet ho refl ekterer<br />
over» seier Marit Eikemo. Refl ekter, refl ekter.<br />
Eg blir redda av Ravatn.<br />
–Har du sett dette? spør ho. Så syner ho<br />
meg ei gamal utgåve av Dag og Tid, den er frå<br />
1969. Over halve framsida står det: «Einar<br />
Økland dekkjer cupfi nalen for Dag og Tid». Ja,
Change language