Alexander Schmemann «Til liv for verda»
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane» Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet. I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja. Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike. Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere. Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret. «Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.» Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane»
Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet.
I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja.
Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike.
Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere.
Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret.
«Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.»
Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
til <strong>liv</strong> <strong>for</strong> verda<br />
3.<br />
Di<strong>for</strong> er det ikkje tilfeldig at den bibelske historia om Syndefallet<br />
igjen sentrerer seg rundt mat. Menneska åt den <strong>for</strong>bodne<br />
frukta. Frukta frå det eine treet, uansett kva ho elles kunne<br />
innebere, var ulik all anna frukt i hagen, ho vart ikkje tilboden<br />
som gåve til menneska. Ho var ikkje gjeven, ikkje velsigna av<br />
Gud; det å ete denne maten var dømt til å vere eit fellesskap<br />
med seg sjølv åleine, og ikkje med Gud. Det er biletet på verda<br />
som vert elska <strong>for</strong> seg sjølv, og å ete henne er eit bilete på <strong>liv</strong>et,<br />
<strong>for</strong>stått som eit mål i seg sjølv.<br />
Å elske er ikkje enkelt, og menneskeheita har vald å ikkje<br />
gje tilsvar på Guds kjærleik. Menneska har elska verda, men<br />
berre som eit mål i seg sjølv og ikkje som noko som Gud synest<br />
gjennom. Dei har gjort det så konsistent at det har vorte<br />
noko som ligg «i lufta». Det verkar naturleg <strong>for</strong> menneska å<br />
erfare verda som ugjennomsynleg, ikkje gjennomsyra av Guds<br />
nærvær. Det verkar naturleg å ikkje leve eit <strong>liv</strong> i takkseiing<br />
<strong>for</strong> verda som Guds gåve. Det verkar naturleg å ikkje vere<br />
eukaristisk.<br />
Verda er ei fallen verd <strong>for</strong>di ho har falle vekk frå medvitet<br />
om at Gud er alt i alle. Oppsamlinga av denne manglande<br />
synsevna på Gud er ei arvesynd som <strong>for</strong>pestar verda. Og sjølv<br />
religionen i denne falne verda kan ikkje lækje eller utfri henne,<br />
<strong>for</strong> religionen har godteke at Gud vert redusert til eit område<br />
som vert kalla «det heilage» («det åndelege», «det overnaturlege»)<br />
i motsetnad til verda, som er «verdsleg». Religionen har<br />
godteke den altomfattande sekularismen som <strong>for</strong>søkjer å stele<br />
verda vekk frå Gud.<br />
Mennesket sitt naturleg avhengige <strong>for</strong>hold av verda skulle<br />
stadig <strong>for</strong>vandlast til samfunn med Gud, <strong>for</strong> i Han er alt <strong>liv</strong>.<br />
Mennesket skulle vere presten i eit takkoffer, det skulle ofre<br />
verda tilbake til Gud, og i dette offeret skulle det ta imot <strong>liv</strong>et<br />
28
Change language