A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Se os meus ollos fosen pincheiras
e o meu corazón dozura
se a boca fose vento e brisa
corisco ás veces e lazo
se os meus pés fosen dous corzos
e o meu grito un ouveo
e o meu sangue roibén
se os nervios fosen centeo
e o nariz fume de inverno
e os meus soños neboeiro
escorrendo nas devesas
se os meus dedos fosen mel
e as miñas mans fosen quen
de acariñar a lúa
eu sería o Courel.
___
Pindiricos nos xardóns
efervescencias de lume
follas barbadas e edras
a soñaren primaveras
coma quen soña con fume.
___
Que tes ti, Devesa, que eu non.
Se acaso a choiva outoniza
onde as follas dos rebolos
das faias e dos freixos se suicidan.
Que tes ti que eu non teña
quizabes nada máis e nada menos
que o eco deste outono interminábel
e repetidamente repetido
nas follas castiñeiras
que caen en pizzicato de estorniños
e eu que apenas teño
un breve outono macio
como aquel arrecendo
da única e lixeira primavera
que fuxiu perseguindo ás cotovías.
___
103