A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

1951) non deu lugar a que se intensificase o trato e, cando xa pasaran uns anos
e o courelao volvera á capital en 1962, os círculos intelectuais e poéticos nos que
este se movería -velaí o grupo dos Brais Pinto, poño por caso- resultaron moi
afastados das inclinacións e preferencias do seu amigo. Secasí, aínda neste tempo
levaron un conta do traballo lírico do outro, seguíndose no publicado en prensa
e revistas e, como se verá a seguir, dándose a ler as súas respectivas creacións.
O Courel, 1952-1954
Hoxe sabemos que dende a súa volta a terras galegas en 1952 e ao longo de dous
anos Novoneyra escribiu o feixe primeiro dos textos que logo incluíu no poemario
Os eidos. Con anterioridade a esta data a súa lingua de creación fora a castelá,
idioma no que chegou a publicar composicións en revistas (como a universitaria
Bengala, onde apareceron en 1951 poemas pertencentes ao volume inédito
“Desde las cosas”, tal como informa Olga Novo en Uxío Novoneyra. Lingua Loaira,
Lugo, El Progreso/Fundación Caixa Galicia, 2004, p. 33, ou na cordobesa
Cántico) e mesmo deixou libros escritos que nunca deu ao prelo (así o titulado
Abrojos, parcialmente exhumado por Xesús Alonso Montero en “Abrojos (1948),
primeiro poemario –inédito– de Novoneyra”, Madrygal, 5, 2002, pp. 9-21, ou
“Poemas de Dios” e “Courel”, dos que recuperou no seu día algúns textos Luz
Pozo Garza en Clave Orión, 7/8, 2000/2001, pp. 175-193).
Era deste quefacer poético castelán do que fora tendo noticia Díaz Castro
entre fins dos corenta e primeiros cincuenta. Poemas, todo hai que dicilo, aínda
ben perfilables e que non alcanzan a madureza observable no telúrico Os eidos.
Xustamente por iso a sorpresa pola aparición deste libro foi, se cabe, aínda maior
no de Guitiriz, que así llo confesaba epistolarmente a Novoneyra ao tempo que o
felicitaba pola aparición da obra, da que tracexaba, amais, unha sintética pero
moi atinada radiografía. Velaí as súas palabras, que reproduzo dunha carta inédita
escrita na segunda metade de 1955 xenerosamente cedida polo tamén grande
amigo deles Francisco Fernández del Riego:
[1955]
Sr. D. Eugenio Novoneyra
Caurel
Amigo Novoneyra:
Te escribo estas líneas precipitadas casi sólo para acusar recibo de tu reciente
libro y agradecerte de verdad la atención de su dedicatoria. Y debo –debemos
28