A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

U.N.: Si; Piñeiro aí fala de cando eu empezo a escribir en galego, é dicir, de cando
eu empezo a escribir Os Eidos que foi xustamente a unha ida o Courel;
déronme un permiso militar e tal para ir ao Courel; estaba enfermo e entonces
cheguei alí e, eu non sei se era pola presión que produce en toda persoa
o servizo militar porque, de repente, deixas de ser dono de ti mesmo;
dáche a impresión que outros son donos teus e, creo que o son, e entonces
tan pronto como hai un refuxeiro que te liberas desa tremenda cousa... Quizá
o servizo militar vale para moitas cousas; entre elas vale para saber por
qué os pobos loitan pola liberdade; porque un sabe que no servizo militar
perde a liberdade; é dicir, a min valeume para aclarar unhas cantas cousas
coma esa e tamén... dáse no pulo da mocidade –a mocidade tamén no seu
maior pulo é algo fatua– e tamén o servizo militar corta esa fogosidade; eso
é o único que ten de positivo. Pero, en fin, nese intre é cando me dan o permiso
e chego ao Courel e descubro que a terra, naturalmente, foi impresionante,
aínda que eu vivira sempre nese medio descubríraa como algo novo;
é dicir, é como algo que logo naquel intre chegaba e que me acollía. Atopeime
liberado e acollido.
M.R.: A terra sempre acolle a un con magnanimidade.
U.N.: Acollido pola terra e pola infancia ... sobre todo cando a terra é a terra da
infancia pois ten outra cousa, é dicir, acóllete cerrando todos os flancos que
tes de desamparo.
M.R.: Do 62 ao 66 volves a Madrid e traballas na televisión e na radio en emisións
poéticas de todos coñecidas. E aquí nace un poeta con creación que
denotan unha preocupación pola temática do país, da terra... a túa voz
érguese contra a porta xorda da ditadura... Acórdaste daqueles intres e
daqueles programas de poesía en Compostela ou poesía en imaxe.
U.N.: Si... pasa igual que coa pintura; co que dixeron despois os pintores: “o
importante da pintura é o intre de facela”. O importante da radio é o intre
de facela. Eu non sei se despois ten moita transcendencia ou non pero o
facer radio é moi salado. Eu acórdome que facía simultaneamente radio e
televisión. Tíñalle á radio especial cariño porque nela primaba especialmente
a voz. A voz é algo que un pode controlar totalmente... A miña voz
non creo que sexa demasiado privilexiada; quizais foi unha conquista porque,
a miña voz non é demasiado extraordinaria; a proba é que nunca conseguín
aprender unha canción.
M.R.. ¿Como se ergue esa túa voz contra a ditadura?
80