A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

algúns amigos en xusta reciprocidade por dedicatorias anteriores que recibira,
entre eles, xaora, Novoneyra (en carta tamén inédita do 19/7/61).
Tal insistencia pon del relevo, máis unha vez, a consideración mutua coa que
se manexaban e explica o feito de que, unha vez recibido polo courelao, este
memorizase poemas enteiros do libro que logo repentizaría en recitados entre
amigos (así mo noticiou Manuel María na conversa arriba amentada).
Co pasar do tempo esta admiración cruzada non faría senón afirmarse. Non é
de estrañar, xa que logo, que cando Xosé Luís Méndez Ferrín escribiu a Díaz Castro
(en carta inédita sen datar, pero correspondente a 1969) solicitándolle que respondese
un cuestionario biobibliográfico co que poder redactar as páxinas da,
daquela, súa tese de doutoramento (xermolo do que despois sería o De Pondal a
Novoneyra), á pregunta de qué poetas galegos coetáneos espertaban maior interese
para o de Guitiriz este sinalase, en primeiro lugar, a Novoneyra, e isto nunha
longa lista de ata vinte nomes nos que tamén salientou, entre outros, a Cunqueiro,
Celso Emilio, Carballo Calero, Cuña Novás, Manuel María ou Bouza-Brey.
Do mesmo xeito –e seguindo as informacións dadas por Blanco Torrado na
súa monografía (p. 51)–, parece que cando Miguel González Garcés publicou en
1976 a antoloxía Poesía gallega de Posguerra (1939-1975) en Ediciós do Castro
foi Novoneyra quen se encargou da selección dos textos cos que o de Guitiriz participou
na mesma. Atención que se fixo novamente patente cando, xa en 1987, o
autor de Do Courel a Compostela incluíu un sentido poema lembrando o seu vello
amigo no volume colectivo Homenaxe a Xosé Mª Díaz Castro, editado en Guitiriz
pola Asociación Cultural Xermolos.
Mais tarde, e poucos meses antes do pasamento do dos Vilares, Novoneyra
participou como conferenciante e recitador de diversos poemas de Nimbos na
presentación que en Guitiriz se fixo do volume colectivo en homenaxe e mais do
vídeo sobre a súa traxectoria titulado Xosé María Díaz Castro. Nimbos de poesía,
que fora producido por Ophiusa e dirixido por Xulio Xiz.
Coda. Guitiriz 1990 e alén
O derradeiro testemuño da amizade que a ambos uniu produciuse, consecuentemente,
na hora da morte do guitiricense. O dous de outubro de 1990 falecía no
Hospital de Lugo Díaz Castro. Cando ás cinco da tarde do día seguinte os seus
restos mortais foron trasladados ao cemiterio de San Xoán de Lagostelle en Guitiriz,
os encargados de portar o féretro foron os que en vida el quixo como íntimos:
Manuel María, Darío Xohán Cabana, Luís González Tosar, Paco Martín,
Xulio Xiz e, como non podía ser doutra maneira, Uxío Novoneyra.
Un adeus ao amigo que deixou para sempre tras de si a entrega e admiración
de colega poeta. Por iso, cando pouco antes de nos abandonar tamén o do Cou-
31