A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Concisas noticias para Uxío
din que eran catro os que o pasearon
e que todos iles morreron arrabeados
catro eran son nomes que calo
cómprense niste corenta contados
1976
Así rematabas, Vate das Montañas, un inmenso poema, dedicado a Federico García
(¿a quen, se non?) contando o "paseo" de Manuel Cela Macía, un rapaz de 21
anos de Parada do Courel, ripado na noite negra dos brazos de seus pais. Así o
contabas, audaz, sen medo, como non facían tantos, arriscando moito, corenta
anos despois, a pouco da morte do asasino noxento.
Pois nesas seguimos, Uxío. Mais ou menos. Non acreditarías de ver que, aínda
agora, andamos nos comezos de recuperar a memoria e os osos de tantas e tantos
paseados. Non acreditarías de escoitar que, aínda agora, un partido de moitos
berra e berra que só cómpre deixar en paz os mortos. Non acreditarías de ler
a profundidade dos versos de tantas e tantos poetas novos.
e vaste
e xusto vaste
cando a CRUZ DO SUL volta svástica cai ardendo sobor
da MONEDA
sobor dos homes de SANTIAGO e VALPARISO e todo o
longo balcón do mar
1973
Iso escribiches, Honra do Courel, porque morrera Neruda, despois de Allende,
e, dicías, méntral'o cobre das minas de CHILE brillaba en USA, quedaba nas
mans asasinas de quen, repetías, "só loitaron contra o seu pobo / só loitou contra
o seu pobo".
Pois pouco menos que nesas seguimos, Uxío. Non vaias pensar. Morreu hai
poucos días o xenocida confeso, sen mínimo arrepentimento, sen condena xudi-
98