A emoción da terra - Asociación de Escritores en Lingua Galega

U.N.: O lobo de Os Eidos é un deus da soidade; mais ben é unha imaxe da soidade;
da soidade máis tremenda; É dicir, o lobo representa a máxima soidade,
esa soidade non atenuada, cantada, aulada para a noite; ese é o lobo.
O lobo de Os Eidos non é un animal perverso, que xa sei que o é, que é moi
artimañeiro, e que sabe cazar moi ben... coma un home; sabe facer un proxecto
de caza de corzos coma un home. Non, non, o meu lobo é un príncipe
da soidade.
COUSOS do lobo
caborcos do xabarín!
Eidos solos
onde ninguén foi nin ha dír!
O lobo! Os ollos o lombo do lobo
Baixa o lobo polo ollo do bosco
movendo nas flairas dos teixos
ruxindo na folla dos carreiros
en busca da bagoada máis sola e máis medosa...
Rastrexa
párase e venta
finca a pouta ergue a testa e oula
ca noite na boca...
M.R.: Os ciclos estacionais teñen uns tempos ben marcados polos ciclos festivos e
polos labores da terra.
A primavera é un canto de mil paxaros que cantan o agromar da natureza.
O verán ten a súa expresión máis intensa nos traballos das colleitas do
pan que todos vivimos na nosa infancia.
No outono soutos e fragas deixan caer as súas vestimentas e as noites
medran e medran porque vén o inverno.
¿Como é ese inverno montañés, Uxío?
U.N.: El anunciase previamente; a finais do outono xa se anuncia o inverno. ao
lado da miña terra, en Valdiorres, en Valdeorras, como din os demais –no
Courel dicimos Valdiorres– hai un dito tremendo: “Dobran as campás da
neve e o vento precursor das grandes nevadas”.
Este poema collino eu para comezar un breve poema
91