Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

O que vou contar aconteceu hai varios meses. Celebrábanse en Barakaldo
e Sestao unhas xornadas de poesía experimental. Entre as actividades
programadas das que souben eu, houbo unha exposición de poesía visual
en Barakaldo e, nun bar de Sestao, un recital de poesía que incluía a proxección
de varios videopoemas.
O día do recital de Sestao, eu estaba entre o público. Durante o acto,
nun momento determinado, proxectouse un vídeo no que aparecía un tal
Jon Andoni Goikoetxea, de cincuenta e moitos anos, ao que tamén chaman
Goiko. Levaba na man unha carpeta con folios e vestía buzo azul e
casco de obra.
Detrás dun micrófono e diante dun sobrio decorado, Goiko dixo o seu
nome. Dixo tamén a súa profesión (“ni langilea naiz”, algo así como “son
traballador” ou “son obreiro”), sinalando o emblema que levaba no peito
do buzo, e logo empezou a contar que escribe poesía.
Tres tipos de poesía, en realidade. O primeiro é fundamentalmente
sensorial, construído a base de metáforas de inspiración visual, auditiva,
etc. O segundo é máis abstracto e arduo. Unha poesía existencial, de contido
filosófico. Pero nese vídeo, os versos que el ía ler correspondían ao
terceiro tipo.
Antes de empezar, Goiko contou que a terceira categoría de poemas
naceu a raíz da idea de que todas as especies animais teñen un idioma
común no que se entenden. Por tanto, nalgún momento da historia, o ser
humano, como membro de pleno dereito dese mesmo proceso evolutivo,
tamén debeu ter un. Estes poemas constitúen unha reflexión sobre ese
hipotético idioma universal.
Acto seguido, comezou a lectura. Goiko colleu a carpeta cunha soa
man, deixou a outra libre e empezou a declamar unha serie de versos
dunha índole moi semellante a esta:
piiii-pooo
pooo-piii,
pooooooo-piiiiiiiii, burruuuummm!!!
A perplexidade apoderouse de nós.
A lectura, sempre inintelixible, durou moitos minutos e, en contra
dunha primeira explicación cómica á que poder aferrarnos como público,
o rostro de Goiko transmitía entrega, transmitía esforzo interpretativo,
indicábanos que, a pesar de que é verdade que había certa carga humorística
na lectura, o que Goiko estaba facendo era algo moito máis serio
ca tratar de provocarnos un riso doado. Por momentos, o home apertaba
o puño, poñíase encarnado, suaba moderadamente.
110