Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

cubrilo de sentido e atravesalo de racionalidade, xogo e parrafeo. E para
a xente de fóra desta aldea que o escoita contar, queda a intención que lle
queira atribuír á persoa que llo conta, en función do creto que esta lle mereza,
(se a ten por lingoreteira ou por sensata), así como da verosimilitude,
emoción, confianza, apego ou desapego, como lla conte.
Hai unha historia dos tempos da fame (que o son sempre, só que
cambian de lugar) que di que un mozo logrou que lle deran de comer
polas portas a base de propoñer que lle puxeran unha pota ó lume con
auga, e que el se encargaría de lles preparar unha exquisita e nutritiva
sopa cocendo unha pedra. Despois resulta que cunha escusa e outra e
outra, íalles solicitando ingredientes que ía vendo pola cociña, dicindo
que non eran necesarios para a sopa de pedra pero que a adornaban ou
a embastecían… Eu cando a escoitei contar pensei que tiña que ser mentira
á forza, porque quen se vai deixar enganar pola promesa dunha sopa
de pedra?!. Ata que o luns 9 de maio de 2005 lin nunha entrevista que lle
facían a un relator da ONU para temas de alimentación no mundo, isto
que contou: (transcribo e traduzo)
“No Brasil hai nais que se ven obrigadas a cocer pedras cando os
seus fillos lles piden comida. Esperan podelos distraer da fame, que se
cansen de esperar e se durman.”
O conto da sopa de cocer unha pedra é certo, é o conto sobre un
engano moi ben feito que mata a fame. Un enxeño que vence unha das
condicións particulares e puntuais (mágoa que non as sociais e históricas)
nas que a fame se pode dar.
Infoxove número 6, outubro de 2006
45