Letras novas - Asociación de Escritores en Lingua Galega

Coa vida
Quen non está coa vida, está coa morte.
Claudio Rodríguez Fer.
Houbo quen o dixo antes, houbo quen o deixou dito para sempre:
Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe,
eiquí síntese ben o pouco que é un home!
Isto dixo a montaña pola voz do poeta Uxío Novoneyra. Mais a lección
dos grandes mestres é difícil de comprender e de seguir. Porque é
unha lección de futuro que vén do pasado. Somos moitos os que comprendemos
o significado destas palabras, pero son demasiados os que non as
entenden nin queren entendelas. Porque a beleza e a poesía son sempre
radicais, reveladoras e irredutibles. Por iso aos poderes non lles gustan.
Por iso talvez a quen pretende ser xigante non lle vaia ben escoitar o
pouco que é un home.
María Mariño dinamitou a fala para crear alta poesía. Agora, os
poderes deste país, faltos de tal enerxía creadora, dinamitan montañas,
ríos, xentes, pobos. Venden o lugar por parcelas ao mellor ofertante. Teitan
o mundo coas nosas lousas. Para que nunca neve a verdade a folerpas
grandes e libres. Para que o seu frío non nos esperte as conciencias.
Houbo quen o dixo antes. Tamén hai quen o di agora. E porque eu estou
coa vida déixoa falar a ela:
A DONICELA: vou paticando solitaria por entre a herba. Rasco o ventre
contra o codeso e a uz dáme a súa sombra cada tarde. Baixo beber
ao Río. Eu son a donicela libre deste lugar. E vós, quen sodes?
CORO: Son os ladrós da lousa.
A FAIA: son a faia fisterrá, a máis occidental de toda Europa. Guío o voo
do osíxeno cara ao Océano. Falo cos veciños con signos do cuaternario.
Son a gardiá do silencio deste lugar. E vós, quen sodes?
CORO: Son os ladrós da lousa. Os envelenadores da noite.
166