Kütahya Seramik Bodrumlularla buluştu - NG Dergi

Fikret Kuşkan hakkında ne bilirsiniz? Kendisi son 20
yıl içinde Türkiye’nin yetiştirdiği en başarılı birkaç aktörden
bir tanesidir, doğru… Ses tonu insanın hafızasında
kalır, doğru… Çok iyi yönetmenlerle, kaliteli projelerde
çalışmıştır, doğru… Henüz 26’sına girmeden Altın Portakal’da
en iyi erkek oyuncu seçilmiştir, varlığı bizde “zarafetle” eşdeğer
bir algı yaratmıştır, şüphesiz… Ama gerisi bizim için büyük bir
sessizlik, içe kapalılık ve aslında “bilmediğimiz” bir adamın çok
korunaklı yaşamıdır.
Kuşkan, yeniden ekranlara geri dönüyor. Bu sefer kendisi
şiveli bir aksanla konuşuyor, iki karısı, yedi çocuğu olan çömlekçi
İsmail olarak. Mahsun Kırmızıgül’ün yönetmenliğini yaptığı
ilk televizyon dizisi olan “Hayat Devam Ediyor”da izlediğimiz
oyuncu ile karşı karşıya geldiğimizde, gene çok zarif bir Fikret
Kuşkan’la karşılaştık. Ama bu sefer daha fazla dinlemeye çalıştık
onu, çok anlatmaya meraklı olduğu için değil… Biz onun
“kim” olduğunu merak ettiğimiz için.
İlk isminiz Mehmet’miş. Kimdi bu Mehmet?
Bana ilk olarak Fikret amcamın ismini koymak istemişler
ama kendisi 23 yaşında vefat ettiği için, aman yazgısı benzemesin
inancıyla vazgeçince herkes, annem de vazgeçiyor. Babam
da olur mu öyle şey diyor ve nüfus cüzdanıma Mehmet
Fikret diye yazdırıyor. Mehmet annemle ilgili aslında, rüyasında
görmüş. Ben dört kız çocuk üstüne dünyaya geldim.
Aileniz nereli?
Babam Arnavutluk’tan, annem ise Bulgaristan… Göçmen
ailesiyiz yani.
Peki, Mehmet ve Fikret isimlerinin farklı özelliklerini
barındırdınız mı karakterinizde?
Bana sülalede hep Mehmet dendi, hâlâ öyle. 13 yaşında
ismimi değiştirmeye karar verdim, arkadaşlarıma da söyledim.
Fikret amcamın da hikâyesini öğrenince sadece Fikret’i kullanmaya
başladım. Konservatuvarda da Fikret derlerdi. Dışarıda
Fikret, ailede Mehmet… Tüm ailem iki isimlidir, oğlumun adı
Gün Kuzgun. Kuzgun ismini o dünyaya gelmeden önce vermiştim,
kız olsaydı gene aynı ismi koyacaktım.
İlginç bir isimmiş… Özellikle de Gün…
O benim hem gündüzüm, hem gecem.
Siz hep içinize atan bir adam mı oldunuz?
İçimdekileri mesleğimde gösteriyorum. Özel hayatımda gerek
yok, insan tarafımı bastırıyorum çünkü o tarafınız sömürüye
uğruyor, ailemle ve yakınlarımlayken çok geveze bir adamımdır
ve kendimimdir. Onun dışında sandık içleridir içimdekiler.
Büyüme çağlarınızda da sesinizi beğenirler miydi?
Bunu konservatuvara girdiğimde anladılar. Büyüdüğüm yerde
öyle sese falan bakmazlardı ki… 13 yaşıma kadar İstinye’de
yaşadık, oradan da Sütlüce’ye taşındık.
Mahalle kültürünü iyi biliyorsunuz o zaman…
Oradan geldim zaten, sokaktan… Hepsini de bilirim, çok
kafam gözüm patladı. Abilerimiz bizim için çok önemliydi, mahallemizdeki
kızları korurduk.
Bir kıza aşık olduğunuz için kavgaya girdiniz mi?
Mahallede kimse kimseye âşık olmazdı, bu ters bir şeydi.
Başka mahallelerden kızlara aşık olunurdu. Ama ben farklı mahalleden
birine de aşık olmadım, aşkı da 19 yaşında tanıdım.
Hiçbir zaman da bu sebepten bir erkekle kavgaya girmedim
ama hep terk edildim.
Neden?
Onlar beni terk etti. Onlar gidince de ben de tamamen gittim.
Böyle durumlarda da bütün gemileri yakarım. Devam etmesi
için elimden geleni yaparım, bazı şeyler olmuyorsa peki
tamam o zaman derim. Yeniden beraber olalım dediklerinde
de asla dönmem.
Tamamen biter sizin için…
Kavgalarda ayrılık kelimeleri söylenirse ben zaten soğur ve
kendimi çekerim. Annemin dediği bir laf vardır, bütün evliliklerde
aynı yerde duran kaplar tıngırdar, mesele tangırtı çıkartmamaktır.
Bu nedenle o kuşakların ilişkileri 60 sene sürebilmiş. Sürtüşmeler
olur ama her cümlenin sonunda ben annemin babamın
evine gidiyorum denmemeli. İnsanlar özür dilemeyi bilmeliler.
Geçmişten bugüne kariyerinize baktığınızda ne hissediyorsunuz?
21 yaşındayken bu dönemimi öngörebilmiştim. Tüm söylediklerim
de tek tek oldu. Olmayan tek şey var, onun için de
bekliyorum. Çünkü korkuyorum.
Yönetmenlik mi?
Evet.
Neden korkuyorsunuz?
Ben geri çekilip, çekinen, düşünen insanları severim; korku
da severim çünkü tedbir getirir. Fütursuz cesaretleri olan insanları
doğru bulmam pek.
İlk ödülünüzü 25 yaşında almışsınız…
Ödülü de alamadım. Berlin Goethe Üniversitesi’nde burslu
okurken, festivalden ödül aldığımı haber verdiler, davet falan
yoktu o zamanlar, Altın Portakal kasaba festivali gibiydi. Ben de
gelemeyeceğimi söyledim çünkü uçak parası alabilecek durumum
yoktu. Onlar bir şeyler ayarlamaya çalıştılar ama olmadı.
O dönem, Berlin’den bir sinema eleştirmeni, oyunculuğumu
beğenip röportaj yaptı ve “Türkiye’nin en genç ve en yetenekli
aktörü Berlin’de” diye yazdı. Ödül aldığım için bana gidiş-dönüş
bileti ayarladı, “bu senin ilk ödülün git ve al” dedi. Fakat törene
yetişemedim. Hürriyet gazetesi “ödülünü almaya gelmedi” diye
25