Kütahya Seramik Bodrumlularla buluştu - NG Dergi

GEZİ
VENEDİK
Venedik’ten bahsettik hep. Yanımdaki koltuğa çöküp kendi dönemindeki
canlılığın artık kalmadığından, sakin, dalgın ifadeyle
gecelerin sessizliğinden, karanlık saraylardan, kanallardaki tortulaşmış
sulardan; giderek yok olan Venedik’ten bahsetti, zorla
yaşatılan Venedik’ten. Cevap veremiyordum. Boğazım düğümlenmişti.
Sıçrayan bir dalganın yüzümdeki soğuk damlaları ile
kendime geldiğimde Venedik’e varmak üzereydik. Gördüğüm
kısa rüyanın anlamını çözmeye çalışıyordum. Castello bahçeleri
açıklarına geldiğimizde Venedik’in gündüz ihtişamından eser
kalmamıştı. Kuşkusuz ışık sızmayan kapıların ve pencerelerin
ardında, bazı barlar ve restoranlarda neşe içinde yiyip içen ve
eğlenen insanlar da vardı ama, onların varlığı kentin sokaklarının
terkedilmişcesine bir ıssızlığa gömülmesini engellemiyordu.
Sanki gündüz yaşananlar hiç yaşanmamıştı. Dükalık sarayı,
görkemli çan kulesi neredeydi? Sadece vapurun sahile yaklaştıkça
sakin sulardaki kazıklar üzerinde zorlukla seçilebilen
kör ışıklarından başka bir şey görülmüyordu. İskeleye ulaşmak
üzere kıyıdan ilerleyen vapur, hiçbir ışığın dışarı sızmadığı görkemli
malikaneleri geçti. Sessizce karanlık şehrin iskelesine yanaştık.
Vapurdakiler bir anda ıssız sokaklara dalıp kayboldular.
İstasyona gitmeliydim.
Görkeminden eser kalmamış harabe sarayların duvarları
her an üzerime çökecek endişesi içinde, mezarlıktan geçen
korkak çocuklar gibi koşar adım dar, taş sokakları geçiyordum.
Kendi adım seslerimden başka bir ses duyulmuyordu. Birbirini
ezen turistlerin, müşteri peşindeki dükkan tezgahtarlarının hiçbiri
yoktu. Anlaşılan hepsi işyeri olarak gördükleri şehirden ayrıl-
40
mış, Mestre, Marghera, Jesolo gibi civar kasabalarda bulunan
gerçek evlerine dönmüşlerdi. Karanlıklar arasında, siyah kanallar
içinde gondollar sanki yüzyıllardır ordaymışlar gibi sessizce
duruyorlardı. Yosunlu duvarlarda yankılanan Venedik şarkıları
susmuştu. Zaten bu yosunlu duvarların ardındaki evlerin yüzde
dokuzu ıslak, harap ve bomboştu. Bir bölümü de hiç gün ışığı
almadığından yıllardır terk edilmişti. İşte şehrin gerçeğini şimdi
yaşıyordum. İhtişamlı saraylar birer mezar anıtıydı sanki. Azizim
Ferit Bey, çok haklıydın. Şatafatlı işlemeler, süslü gondollar geri
gelemezdi artık. Gündüz güneş, bu geçmiş zaman saraylarının
duvarlarını istediği kadar ışığıyla boyasa da nafile… Defter
arasında saklanmış, solmuş bir gül dalından ne zaman yeni tomurcukların
çıktığı görülmüş ki! Kör sokak lambalarından sızan
ışıklar etrafa neşe saçamazlardı artık. İstasyonun yolunu bulmaya
çalışırken, sokak satıcılarının birinden satın aldığım uzun
burunlu karnaval maskemi taktım. Şimdi daha rahattım. İstasyona
vardığımda Floransa’ya hareket edecek gece treni perona
henüz gelmek üzereydi. Merdivenlerin başında, demir balkonlu
malikaneleri, siyah kanallarda sessizce duran gondolları
son kez seyrettim. Köprünün başında, kırmızı fesiyle Ferit Bey’i
soluk bir gölge gibi görüverdim. İçten içe vedalaştık. Ziyaret tamamlanmıştı.
Kalkmak üzere olan trene bindim. Gecenin derin
sessizliğini canhıraş kalkış düdüğü bozdu ve tren yola koyuldu.
Yeryüzünün en büyük dekoru, artık geride kalmıştı… Yine de
orada kalbimden bir parça artık oradaydı, oradan bir parça da
kalbimde yaşayacaktı. Kasvetli gecesini unutacak, ışıltılı gündüzünü
yaşamak için bu şehre yine gelecektim mutlaka…