Komutanın maymunu - Kitabxana

Hatta, annem ve babam benden ümidi kesmişler. Kaç kez yüzümü kıbleye döndürüp, gözlerimi son kezkapatmaya hazırlanmışlar. Ama görecek günlerim varmış, demek ki, kendirimiz kesilmemiş o zaman…Biraz büyümüştüm, yolda koşuyordum. Arkadan gelen arabanın ani korna sesinden korkup birden geridöndüğümde, ayağım yere takılmış ve düşmüştüm. Düşer düşmez de araba gelip üzerimde durmuştu.Daha dün gibi aklımda. İki ön tekerin ortasında kaldığım için ucuz atlatmıştım. Korku ve heyecan içindearabadan inen sürücü, beni arabanın altından çekip çıkartmış ve sapasağlam olduğumu görünce,kulağımın dibine bir tokat yapıştırmış ve “Evimi başıma yıkacaktın, köpeoğlu!” diyerek, arabasına biniphızla oradan uzaklaşmıştı.Bir defa da, dokuz, on yaşındayken, bir yaz günü, akşamüstü bahçemizdeki yeşil çimenler üstüneuzanmıştım. Serin esen yel, beni rahatlatmıştı, gözlerimi kapatıp dalıp gitmişim. Birden, göğsümünüstünde bir ağırlık hissettim. Gözümü açmamla ağbeyimin bağırması bir oldu. Göğsümün üstündekıvrılıp yatan yılan, yavaş yavaş kayıp otların arasına doğru giderken ağabeyim yerden aldığı taş ile yılanınbaşını ezdi. Ayağa kalktım. Ağlamaklı bir sesle: “Ağabey, yılana dokunma!” desem de, çok geç kalmıştı.Yılanın başına geçip ağlamaya başladığımda, ağabeyim korkudan bilincimi kaybettiğimi düşünmüştü:– Tamam, yeter, ağlayıp durma! dedi.Gözyaşlarımı sile sile ve ağlayarak cevap verdim:– Ağabey, onu haksız yere öldürdün…Ağabeyim önemli bir iş yapmış gibi övündü:– Yılanı görene de, görüp öldürmeyene de lanet…!Dudaklarım titredi:– Ama, o iyi yılandı! Beni sokmadı...Ağabeyim yine bir darb– ı mesel söyledi:– Yılanın ağına da karasına da lanet...Çocukça söylendim:– Ama, bu yılanın rengi ne ak idi, ne kara…Ağabeyim sinirlenip gözlerini ağarttı:– Ölmek mi, istiyorsun?! Yaramaz! Boşboğazlık etme!www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 46