TÜRK SÖZÜ TAHLİLÎ FİHRİST - İNCELEME - METİN

duyamamışlardı. Duysalar ve bir milletin ancak lisanında yaşayabileceğini bilselerdi okadar güzel konuştukları İstanbul Türkçesiyle yazmazlar mıydı? Buna ne mâni vardı?Madem ki Türkçe, Arapça ve Acemce terkipler kullanmadan konuşabiliyorlardı, o hâldeyazabilmeleri de mümkündü… Halit Ziya Bey tabièatıyla ölmeye çalışıyor, on beşer,yirmişer satırlık cümleler yapıyordu. Azıcık daha gayret etse bir cümlede bitmek üzere birküçük hikâye, hatta bir roman yazarak maharetini gösterebilecekti. Mehmet Rauf Bey yineklişe ve ecnebi terkipleri bırakmamakla beraber konuşulan tabîèî Türkçe’ye yaklaştı. FakatTevfik Fikret ile Faik Ali Bey… Onların nazarlarında hiçbir şey değişmedi. Onlarınnazarında hâlâ kendi lisânını edebiyatta görmek isteyen bir “Türk Milleti” yoktur. İşte FaikAli Beyin son şièirlerinden bir parça ki tam sekiz mısrada ancak bir cümle bitiyor:Sizler, siz ey (nevâziş-i ilhâma) aşinaTâbende cepheler, bu muèazzez bu (cân-bahâ)Toprakların (nasîb-i tahammül-güzârını)Al kanlar, ateşin yaralar (cism-i nâzını)Taèzîb edip duran vatanın, (kalb-i mâdenin)Âlâm ve ıstırabını (bî-kayd ve gam). SerinBir yasla, taş yürekli ve bîgâne, giryesizBilmem nasıl tahammül eder, seyrederdiniz?...İnsan okurken nefes alamıyor. Âdeta boğulacak. Artık buna kim “İstanbulTürkçesi” diyebilir? Ecnebi terkipler de üstüne caba…Kafiyelerinin kulağa hoş gelmesi şöyle dursun, göz arayıcı fişeği gibi soldan sağa,sağdan sola döndükçe yoruluyor. Tevfik Fikret Nergisî tarzını yaşatmak ve tabîèî Türkçe’yiyazmamak hususunda daha mutaèassıbtır. Faik Ali’yi geçiyor tam on mısralık - bir cümleyazıyor, hem son eserlerinin birinde!Nefretle inlerim ve sesim (zerd ü sıhhat-fer)Bir çehrenin (hutût-ı hamûşunda) titreşenEvcâ besteler. Bu yanık ser-nüvişti benGünlerce inler, inlerim artık tegallübün36