Cinedergi 85

anlatıyor. Sınıfta öğrencileriyle konuşurken “Felsefe
insanların problemlerine çözüm bulamayan
veya insanı tanımamıza çok da yaramayan bir laf
salatasıdır” deyiveriyor. Aslında Woody Allen’ın birçok
filminde hissettiğim Nietzsche etkisini bu filmde
daha da çok algıladım. Allen’ın filminin en etkileyici
tarafı böyle bir yılgınlığa düşmüş adamı, ABD’de
bir profesör olarak resmetmesi. Batı medeniyetinin
kalesinin tam da merkezindeki bir enetelektüel.
Batı medeniyetinin iki yüzlülüğünün kendi içindeki
bir entelektüeli yılgınlığa düşürmesi kadar doğru
ve gerçek birşey olabilir mi? Peki böyle muhteşem
bir karakterin olduğu hikaye niye bizi finalinde
hayalkırıklığına uğrattı. Çünkü bütün diyaloglarında
aslında gerçekleri ve hayatın çıkışsızlığını anlatan
Abe’i tercihleri yüzünden cezalandırıyor Allen. Kendini,
özgürlükçü, çağdaş gören genç kızın aslında
ne kadar tutucu olduğu ortaya çıkarken, bencil
bir hayatın peşinde koştuğu ortadayken Abe’in
bütün faturayı ödemesi Allen’ın savunduğu herşeyde
geri adım atması demektir benim için. Gelelim
oyunculara Abe karakterini canlandıran Joaquin
Phoenix kendi doğasındaki hüzünle, canlandırdığı
karaktere büyük gerçeklik katmış. Ama sanki kötü
bir Allen taklidi seyrediyoruz. Vurgulamalarından,
mimiklerine kadar Allen’ı taklit ediyor. Böyle olunca
hem gerçek Woody Allen’ı özletiyor bize hem de
kendi özgür oyunculuğunu gösterseydi filmin nereye
gidebileceğini düşündürüyor. Jill’i canlandıran
Emma Stone’a ise söyleyeceğimiz fazla birşey yok.
Belirli bir yaşa gelmiş bir erkeğin başını döndürecek
bütün tazeliği üstünde taşıyor. Ama dediğimiz gibi
iş Joaquin Phoenix’in canlandırdığı Abe karakterinde
bitiyor. Tabii Allen’ın en kötü üretimi bile iyi film
dediğimiz çoğu filmden daha iyidir. Çünkü ne yıllar
evvel ne bugün kimse hala onun kadar cesur ve
dürüst değil anlattıklarında; bu filmin finalinin dışında.