Cinedergi 85

Ömrü karı kız, okey arasında geçen lümpen bir
adamın 12 Eylül’de yaşadıkları. Hikayenin sonu
şöyle diyor, bu 12 Eylül alakasız insanlara bunu
yaptıysa bu işe gönül vermişlere neler yapmıştır
kimbilir. Çok iddialı bir film değildi o, naif bir
hesaplaşma filmiydi.
Öğretmenlikten yönetmenliğe…
Yılmaz Güney kuşağıyız biz onlarla büyüdük.
Ben çocukluktan beri yazıyordum, sonra hikayeler
yazmaya başladım. Milliyet Sanat’ın
öykü yarışmasını kazandım ve yazmayı ciddi
düşünmeye başladım. Güzel Sanatlar da okudum,
okulu uzattım siyasi nedenlerden dolayı
ama bitirdim. Filmci olmaya o zamanlar karar
vermiştim, hiç olmazsa senaryo yazayım diyordum.
Öğretmenlikten yönetmenliğe böyle oldu.
İkisi de her şeyi derinlemesine bilmek zorunda
bence, ikisinin birleştirici yanı da bu bence.
O zaman mı yoksa şimdi mi daha kolay olmak?
Şimdi daha kolay tabii. Dijital çekimin ortaya
çıkması, negatifin ortadan kalkması büyük
kolaylık. Cep telefonuyla çekilen filmlerin
yarışması var. Oradan keşfedilen gençler var. Ben
burada gelince iki yıl okullu olduğumu sakladım,
alaylı olmak önemliydi o yıllar. Bu bir sürü
şartlanmayı kaldırıyor, çünkü o zaman bir yönetmeni
çok takip edip etkisinde kalabiliyorsun. Bu
anlamda çok demokratikleşti sanat. Fikri, zekası
ve söyleyecek sözü olan film çekiyor, bu iyi bir
şey.
Şimdinin teknolojisiyle film çekiyorsunuz, eskiyi
atmak kolay oldu mu? Yeni teknolojiyi takip ediyor
musunuz?
Evet ama sonunda biz işleri birilerine pas ediyoruz
ve unutuyoruz. Dijital kameraya çok vakıf
değiliz ama biliyoruz artık. Ama biz negatife de
çok vakıf değildik ama biliyorduk. Bunu bizim
yerimize yapanlar var, mesela görüntü yönetmeni.
Kurgu da pek öyle değil, kurgucu genelde
operatörlük yapar. Şöyle bir avantajı var ilk filmimi
30 kutuyla çektim. 120 dakika yani, o film
90 dakika bağlandı. Yani hiç tekrar şansın yok.
Bu da şunu getirdi ama, biz dekupajlı çalışırız,
neyi çekeceğimize önceden karar veririz ya dijital
olunca şöyle bir sorun çıktı. Birçok açıdan
çekip atıyorlar kurgucunun önüne. Özellikle
dizilerde böyle oluyor bu. Ekşi Sözlük’te benim
için montajcıların en sevdiği yönetmen derler.
Ben çektiğim zaman kurgucu dekupaja göre o
yani o sıralamaya göre bağlamak zorunda. Başka
plan yok çünkü. Dizilerde çok çalışıp, çok çekip
yoğunluktan montaja da giremeyince işteki hakimiyetiniz
kayboluyor biraz.
Guruldayan Kalpler Altın Portakal’da yarıştı ama
yarışma filmlerinden ayrı bir yanı da var filmin. İz
nasıl bakıyorsunuz bu festival filmi mantığına?
Ben çok katıldım Antalya’ya. Ama ben şu durumdan
rahatsızım. Sanat filmi diye bir şey var bir
de iş filmi diye bir şey. Bunların arası çok açılmış
durumda. Ben seyredilebilmeye inanıyorum. Hikaye,
resim ve montajın iyi olması lazım filmlerde.
Amerikalı dünyanın en berbat hikayesini alıyor
seyrebilebilir yapıyor. Eskiden böyle değildi, mesela
Atıf Yılmaz filmi ödül alırdı vizyonda da izlenirdi.