TIPKIBASIM_2017-2018_içerik

SEVGİ PENCERESİ
Bağıramadım. Kuvvetim yettiğince, soluğumun sonuna, sesim kısılıncaya, boğazım acıdan
yanana kadar bağıramadım. Belki, bir umut dedim, sesimi duyan olur da bu aciz durumdan
beni kurtarır. Ama kimse yoktu, ne gelen ne de giden... Yapamamıştım işte yine her şeyde
olduğu gibi bunu da başaramayıp beni her seferinde uzaklara daldıran sersemlik hissiyle
etrafa deli misali bakınıp durmuştum. İçime attığım çığlıkları kulak arkası edenlere de
kinle, öfkeyle bakıp tekrar önüme dönerek kucağımdaki kitabı biraz daha okumaya devam
ettim. Her okuduğumda cümleler, bana daha da acı veriyordu ve tekrar bağıramama yol
açıyordu. Düşünceler kafamı kurcalıyor, gerçek dünyadan soyutlanmamı, sarhoş gibi
kendimin farkına varmadan günümü geçirmeme neden oluyor ve gerçek dünyayla
bağlantımın kesilmesiyle de her günümü alışık olduğum bir baş ağrısıyla geçirmeme neden
oluyorlardı. Bu baş ağrılarına o kadar alışmıştım ki olmaması anormal olurdu fakat bugünkü
daha farklıydı.
Keskin çığlıklarım, bulunduğum hastaneyi inim inim inletiyordu fakat hiçbir doktorun ya da
hemşirenin umurunda değildim. Onlar da benim umurumda değildi gerçi. Sadece okuyup
kitabı oluşturan her sözcüğün bana acı vermesini istiyordum. Acı çekmekten zevk aldığımı
düşünüyor olabilirisiniz ama hayır! Ben sadece kitaplarla yalnız kalınca kitapların içinde
sıkışan karakterleri, ruhları dile getirip onları kurtarmayı hedefliyordum. Beynimden
geçen düşüncelerle o kadar güçsüz kalmıştım ki bayılmayı bu durumuma yeğler olmuştum.
Son kez, son nefesimle avazım çıktığı kadar bağırdım. Bağrışımın sonu ise uzun bir yoldaki
bitmeyecek bir yolculuk gibi kapkaranlık derin bir uyku olmuştu. Gözüme tutulan keskin,
beyaz ışık yüzünden uyanmak zorunda kalmıştım. Neden uyandırılmıştım ki? Oysaki
düşüncelerin beni rahat bıraktığı tek yer, uykunun tatlı kollarıydı ama işte şimdi yine kabus
başlamıştı. Verilen ağrı kesiciler sayesinde zaten uyuşuk olan bedenim daha da uyuşmuş ve
hareket edemez hale gelmiştim. Yeni yeni uyanmaya başlamıştım, fiziksel olarak
buradaysam da ruhsal olarak burada değildim. Uyanmama neden olan doktor, başımda
birkaç şey not alırken onu baştan aşağı süzdüğümü fark edince bana samimiyetsiz gelen
zoraki bir gülümsemeyle, nasılsınız, diye sordu. Ben de bu gülüşe ve soruya karşılıksız
kalmayı tercih ederek onu duymazlıktan geldim ki zaten gerekmedikçe insanlarla diyalog
kurma zahmetine girmezdim. Sadece kafamı sallamakla yetinip kafamı doktorun olmadığı
diğer yöne çevirdim. Çok konuşkansınız diyerek espri yapmaya çalışan doktora, gözümü
devirmekle yetindim. O ise bana durumum hakkında bilgi vermeye devam etti. Klasik bir iki
şey söyledikten sonra, dediklerine çok odaklanamıyordum sesi sadece bir uğultudan
ibaretti benim için, birazdan buradan çıkabileceğimi söyledi. Buradan çıkınca da çok farklı
bir yere gitmeyecektim, her günümün geçtiği, sırf beyazlıktan diğer renkleri
unutabilmenize yol açan, aslında kendiniz gibi olduğunuz için deli olarak nitelendirildiğiniz
ve hapishaneden farkı olmayan o yere geri dönecektim.
63