TIPKIBASIM_2017-2018_içerik

UTANÇTAN ÖLMEK
Arkasına şöyle bir bakınca epey yol almış olduğunu gördü. Şehir çoktan kaybolmuştu. O
tarafta pis bir ufuk parçası hareketsiz birikmişti. Bu, bulut değildi. Pis bir hava birikintisi
idi. Şehir bu esmer tülün içinde idi. Önünde bir yol, dimdik bir yokuş uzanıyordu. Yolun dik
doruğunda ağaçlar gözüküyordu. Orada belki de su vardı: Serin bir kaynak. Ama yol, oraya
kadar öyle ağaçsızdı ki, öylesine sıcaktan demiryolları üstü gibi tütüyordu ki yola çıkmadan
evvel bir dinlendi.
Koskoca sarılığın ve sessizliğin içinde tek canlı olarak gördüğü ağacın gölgesine uzandı ve
öldü.
Sadece bir veya birkaç rakamın bir araya gelerek oluşturduğu yaşınız sizin hakkınızda çok
şey söylerdi. Mesela bu rakamlar küçükse okula gitmeniz gerekirdi, evlendirilmeniz değil.
Fiziksel acı veren tek şeyin kitap sayfalarını çevirirken oluşan kesik olması gerekirdi,
kocanızın size attığı tokat değil. Ama zihnimizde inşa ettiğimiz dünya, gerçek olandan çok
daha renkliydi. Daha az mavi, çokça pembeydi. Derisindeki renk eşitsizliğini üzerine giydiği
kat kat giysilerle kapatırken, yüzüne gülümseyen bir maske taktı. Vücudundaki morlukların
zaman geçtikçe iyileşmesi gerekirken, onlar inatla koyulaşıp kendilerini daha çok belli
ediyorlardı.
Israrla çalan kapıyı açana kadar belki de çoğu kaybolurdu. Her attığı adımda bedeni ona
artık durmasını söylerken, kızın düşüncelerini kapıdaki kişi esir almıştı. Kapının tokmağını
zarif elleriyle kavradı ve zorlanmadan çevirdi. Kapı aralandı ve arkasında kızın daha
önceden görmediğine emin olduğu bir yüz gözüktü. Siyah kabarık saçlı, kara gözlü ve sırık
gibi boyuyla bir kadın duruyordu. Üzerindeki tek farklı renk elinde tuttuğu üzeri peçeteyle
örtülü beyaz tabak ve tabağın üzerindeki krem rengi küçük not kağıdıydı.
“Yeni komşularımıza merhaba demek istedim.” Kızın kapıyı açana kadar iyileşmeyen
morlukları daha çok koyulaşıp kızın eski ve uzun elbisesinin ardından kadına baktı. Kadının
gözlerine acıma duygusu battı, kalbi burkuldu. Gözleri sulanmasına rağmen yüzünden
gülümsemesini eksik etmedi. Kız başını yere eğip gülümsemek için fazladan çaba harcarken
teşekkür etti. Sonra tekrar kadına bakıp bir şeyler mırıldandı.
Sesi o kadar güçsüzdü ki kadın onu duymadı. Saniyeler sonra kapı kapandı. Üzerinde siyah
mürekkepli kalemle karalamaların olduğu kâğıda baktı kız. Belki de okuma yazma
bilmediğimi ona söylememeliydim diye düşündü ama bazı şeyler için çok geçti. Aynı kızın
okula gitmesi için çok geç olması gibi. Yanaklarının utançtan al al olduğunu aynanın önünden
geçerken fark etti ve morluklarının daha belirgin olduğunu da.
92