TIPKIBASIM_2017-2018_içerik

YAZA AĞIT
Kimse yaşamaya başlamadan önce yaşamadığının farkında değildir. Galiba ben hayatın en
ücra köşesindeki bu kasabada fark ettim bunu. Önünde bir tabak dolusu çilek vardı. Kırmızı
sular hâlâ dudaklarındayken söylemişti. ‘İnsanlar bizim sahip olduklarımız için bir ömür
bekliyorlar.’ İnanmak çok zor değildi. O an saçlarından yansıyan güneş ve her şeyden uzak
olmanın getirdiği huzurla söylediği her şeye inanabilirdim. Hissettiklerimi tarif etmek çok
zor. Onunkileri ise hiç bilmiyorum. Sanki Güney İtalya’da geçen bir aşk filmindeydik ve
herkes mutlu, her şey sonsuzdu. Sanki gölgesinde oturduğumuz o ağaçtaki çiçekler hiç
dökülmeyecek, sonbahar hiç gelmeyecekti. Ama sonsuz tanımsız bir konseptti ve yaşam
tanımsız değildi. Belki korkaklığımdan, belki de hiç başlayamadığımdan yaşamaya; o yaz
sona erdi. Yasemin çiçeklerinin yere düşüşü korkuttu beni. Düz bir yolda ilerlerken bir
çakıl taşına takılıp düştüm ve sonra geri döndüm.
Galiba en büyük hatası mutlu sonlara inanmaktı. Ben piyano çalarken gözümün önüne düşen
bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırdığında inanmıştı. Bana kötümser derdi ancak ben
sadece gerçekçiydim. Bu ikisi arasında en büyük fark birinin deneyimlerden yola
çıkmasıydı. O gün, o kasabada, üst raftan yere düşmüş porselen bir tabağa aşık oldu.
Kırılmış bir tabağa temkinsiz yaklaşırsanız incinirsiniz. Çünkü önceden yara almış tabaklar
kendilerini korumaya çalışırlar. Belki bu yüzdendi çantamı sabahtan toplamam. Ben o beyaz
arabaya bindikten sonra ona ne oldu bilmiyorum. Belki hala oradadır. Belki bir başkasıyla
başlamıştır yaşamaya. Ya da belki o küçük kasabada aynı kalan tek şey artık çiçekleri
dökülmüş o ağaçtır.
88