Ahmet İnam - Söz Hanı

www.isaretatesi.com
ŞİİRİM ÜSTÜNE
Elli yıldan fazladır şiirle yürüyorum. Cemal Süreya’nın, Behçet
Necatigil’in teşviklerini aldığım dönemlerde yazdıklarımı
unuttum. Destanlardan, tekerlemelerden, bilmecelerden,
türkülerden, şarkılardan, halk şiirinden, Divan edebiyatından
beslendim, beslenmekteyim. Dünya şiirini anlamaya çalıştım,
özgün dillerinden okumaya çalıştıklarımdan sarsıldığım
olmuştur.
Şiir diye yazdıklarım mahcuptur. Hüseyin Cöntürk’ten
“hep aynı şeyleri” yazdığımı öğrendiğimde, kimi şair
arkadaşlarım yazdıklarımın şiir olmadığını söylediklerinde
çok utanmışımdır. “Şair gibi yaşamıyorsun Ahmet”
demişimdir kendime, “şiiri unut!” Unutmaya çalıştım. Şiir
utandığım çıplaklığım oldu. Eleştiri, deneme, öykü, roman
yazdım. Şiiri düzyazıda gizlemeye çalıştım, hicabımdan. Dalga
geçer biçimde manzumelerle bastırdım şiir dürtümü.
Altmış beş yaşımda iki aya yakın kalbimdeki sorunlardan
kaynaklanan hastane yaşantımın ardından, yaşadıklarım,
kurutmaya çalıştığım şiir pınarını yeniden fark etmeme yol
açtı. Arayan, arayacak olan biriydim. Bu kültürün, Türkçe
düşünce bahçesinde gönlünü arıyordum. Şiir beni alıp öteye
13