İmran Qasımov, Həsən Seyidbəyli. “Uzaq sahillərdə”(roman)

– Keçən həftə “Suzana” qəsəbəsində alman kinoteatrını
partladıblar. Deyirlər, səkkiz saat yalnız meyit daşıyıblar...
Kişi istəyirəm ki, bu xəbərə inanmasın.
– Bu, “Mixaylo”nun işidir, – deyə arıq kişi qorxuqarışıq
sevinclə pıçıldayıb, yenə də nəzərlərini elana zillədi.
– Eh, heç burada göstərilən nişanələrlə onu tapmaq olar?!
– Yoxsa siz onu tapmaq fikrinə düşmüsünüz? – deyə
qoca soruşdu. Onun səsində gizli hədə duyuldu.
Qonşusu gülümsündü və pıçıltı ilə dedi:
– Eh, kaş tapaydım...
Qoca daha da şəkləndi:
– Tapsaydın, neylərdin?
– Heç nə. Onun əlini möhkəmcə sıxardım.
Səliqə ilə geyinmiş bir alman zabiti, həmin elanlardan
birinə yanaşdı. O, şinelinin yaxasını açıb, yan cibindən
dəri cildli qeyd dəftərçəsini çıxardı və partizanın əlamətlərini
tələsmədən köçürməyə başladı.
– Deyəsən, yüz min qazanmaq istəyirsiniz, cənab
ober-leytenant, – deyə arxa tərəfdən yaxınlaşan, leylək
kimi uzun və arıq bir zabit gülümsündü.
Ober-leytenant başını döndərmədən cavab verdi:
– Niyə də qazanmayım, cənab leytenant? – O, dəftəri
büküb cibinə qoyduqdan sonra geri çəkildi.
Leytenantın təəccübdən nitqi tutulmuşdu. O, dilini
güclə tərpədərək soruşdu:
– Q...qəribədir, sizin ki arxada gözünüz yoxdur, mənim
leytenant olduğumu nədən bildiniz?
– Belə yerdə arxadan da görməyi bacarmaq lazımdır.
– Ober-leytenant, leytenantın çiynindəki poqonların əksini
elan yapışdırılan qara mərmər sütunun üzərində görmüşdüsə
də, üzə vurmayıb, ciddi bir tövrlə əlavə etdi, –
Bunu unutmayın.
Leytenant küt bir hərəkətlə qaşlarını dartdı və “Hayl
Hitler!” – deyib uzaqlaşdı.
7