John-C-Parkin-Siktir-Et

gerçekleşmez. Haftalar boyunca birçok şey yiyebilirsiniz ve bu yemenin vücudunuzdaki etkisi kısmen
yavaş ama kesindir.
Eğer çok şey yerseniz, kilo alırsınız, zaten biz de bunun korkusuyla yaşamaz mıyız? Şişmanladıkça,
sürekli daha az yeme çabalarıyla günümüz geçer. Yiyecekle savaşmada, zaman kavramı daima
canınıza okur. Domuz gibi yerken, zevk hemen acı sonra gelir. Daha az yemeye çalıştığınızda ise acı
hemen, zevk sonra gelir.
Yiyecekler hakkında neyi sevdiğinizi anladığınızda, Siktir Et’i mırıldanmanın tam zamanıdır.
Siktir Et her şeyi olduğu gibi kabul etmekle alakalıdır. Yiyeceklerle aranızın nasıl olduğunu kabul
etmekle başlamak sizi nasıl hissettirecek? Savaştığınız şey yanlış şeyleri yemekle ya da çok fazla
yemekle, daha sonra da bu konu hakkında kendinizi kötü hissetmek ile alakalıdır. Bir dahaki sefere
tıkınırken, kendinizi suçlamamayı deneyin. “Siktir Et, ne kadar uğraşsam da her zaman bunu
yapıyorum, napayım bu huyumu da böyle kabul edebilirim,” deyin.
Hatta o seçim zamanlarında bile. Kendinizi kötü hissettiğiniz, rejimi bozup bozmamakta ve
kendinize verdiğiniz sözü tutup tutmamakta savaş verdiğiniz zamanlarda… Sadece üstünüzdeki
baskıyı atın. Siktir Et deyin veya yiyip kabullenin ya da yemeyip hayatınıza devam edin. Fakat bunu
ölüm kalım meselesi haline dönüştürmeyin.
Yiyeceği bu kadar önemli hale getirmekten vazgeçin. İşinizi kaybettiyseniz ve kız arkadaşınız sizi
terk ettiyse, çikolata yiyin. Avuç dolusu çikolata alabileceğiniz bir çikolata fabrikasına gidin ve
çikolataların hepsini ağzınıza basın. Daha soğumamış olan çikolataları bile silip süpürün.
Eminim kendinizi daha iyi hissedeceksiniz ve daha iyi hissetmek güzeldir.
Siktir Edin ve yemek yemeyi bu kadar önemli hale getirmekten vazgeçin.
Belki de biliyorsunuz ki rahat-sızlık rahatınızın olmayışıyla, gergin oluşunuzla alakalıdır. Doğru ve
yanlış yiyecekleri yeme konusundaki gerginliğiniz ağzınıza soktuğunuz her şey gibi rahatsızlığınıza
daha büyük etki yaratabilir.
Bunu göstermek için beyaz bir ceket giyip deney yapmak isterim. Laboratuvarımda aynı sağlık
koşullarında olan iki insan var. Hastalığın birine yiyeceklerin neden olduğuna inanıyorlar. Onları
transa sokuyor ve aynı yiyecekleri veriyorum.
Birinci kişiye, adını bilmediğimiz için Birinci olsun adı, çikolatalı ekler (Hatırlamıyor
olabilirsiniz, ekler 1970’lerde kalmış olabilir, sosisli gibi bir şey ama çikolata ve kremayla yapılmış
pastadır) verilir. Bu yiyeceğin onu hemen çok iyi hissettireceği, hatta hastalığını iyileştireceği
söylenir. (Unutmayın, transta)
İkinci kişiye, ona karışıklık olmasın diye B diyelim, az işlenmiş fındıklı ve çekirdekli salata verilir.
Bu yiyeceği çok seveceğini, çünkü çok lezzetli olduğunu ama sağlığı üzerinde şüphesiz olumsuz etkisi
olduğu söylenir.
Birinci ve B bipleyen şeylerle ve kadranlarla dolu birçok makineye bağlanır, yiyeceklerini yerken
biz de onları gözlemleriz.
Birinci tamamen rahat, fakat durumunu hemen etkilemesi gereken bir şeyi yemektedir. Ama
makinelerden ne bip sesi gelir ne de kadranlar döner.
B çok gergin ve salatasını yerken “mmmm” sesleri gelir. Ağız dolusu yedikten tam sonra, bir şeyler
bipler ve kadranlar döner, durumu hemen kötüleşir.