REOLOGIA W TECHNOLOGII BETONU - Katedra Inżynierii ...

Jest sprawą niezmiernie istotną właściwy dobór rodzaju i ilości włókien, w celu
optymalnego wykorzystania ich do produkcji konkretnego wyrobu w określonej
technologii. Koszty materiałowe GRC są stosunkowo wysokie, opłaca się zatem
wykorzystywać to tworzywo głównie do produkcji wyrobów cienkościennych, gdzie
zostaną wykorzystane jego główne walory, jak: wysoka wytrzymałość na zginanie
i rozciąganie, odporność na pękanie, odporność na uderzenie, odporność na oddziaływanie
środowiska. Często mieszanki cementowo włókniste modyfikowane są dodatkami
mikrokrzemionki i kopolimerów akrylowych [2].
Podstawowe technologie produkcji betonów z włóknem szklanym to:
• Mieszanie zestawu surowców w stacjonarnej mieszarce (premix), a następnie
formowanie wyrobów na stole wibracyjnym lub na wibroprasie. Włókna
rozmieszczone są przestrzennie w betonowej matrycy w układzie 3D. Efektywność
zbrojenia ocenia się na 1/6. Często stosuje się specjalnie zaprojektowane mieszanki
włókien, różniące się tak długością jak i średnicą. Tak otrzymuje się typowe wyroby
drobnowymiarowe o zmniejszonej grubości i masie, np. płyty elewacyjne, elementy
architektury ogrodowej, płaskie detale architektoniczne. Ich masa (przy podobnych
wymiarach i cenie) jest około 3 razy mniejsza od ich odpowiedników wykonanych z
klasycznego betonu. Oznacza to dla firm wykonawczych duże ułatwienie w pracach
prowadzonych na budowie.
• Wyciskanie (ekstruzja) świeżej mieszanki. Rozmieszczenie włókien w betonowej
matrycy pośrednie między 2D i 3D.Tak formuje się głównie elementy pokryć
dachowych i płyty elewacyjne.
• Technologia natrysku. Do dyszy pistoletu natryskowego osobno doprowadza się
tłoczoną pompą zaprawę o odpowiednio dobranej konsystencji, osobno włókno –
rowing w postaci ciągłej. Włókna cięte są na odcinki o pożądanej długości w głowicy
pistoletu i wydmuchiwane na zewnątrz. Ich mieszanie z zaprawą następuje w strudze
wystrzeliwanej w kierunku formowanego elementu. W wyrobie następuje orientacja
włókien w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku natrysku (2D). Efektywność
zbrojenia ocenia się na 1/3. Stosuje się dwie odmiany tej metody formowania wyrobów
GRC: natrysk ręczny do formy i natrysk automatyczny. Ta pierwsza metoda to
uniwersalny sposób na otrzymywanie prefabrykatów o skomplikowanych kształtach
wykonywanych często na indywidualne zamówienia. Natryskiem automatycznym
wykonuje się typowe masowo produkowane elementy np. fakturowane płyty
elewacyjne.
• Jedną z prób poszerzenia zastosowań GRC otrzymywanego metodą natrysku, jest
pokrywanie brył styropianowych, traktowanych jako szalunek tracony, zaprawą z
włóknem szklanym AR.
Mogą to być wyroby masywne, gdzie grubość warstwy GRC to 10 –20 mm. Tak
otrzymywać można ocieplane styropianem zamknięte panele osłonowe bądź
podłogowe, lub segmenty pomostów pływających.
Innym przykładem zastosowań przestrzennych brył styropianowych pokrywanych
(tym razem cienką, ok. 3 mm) warstwą GRC, to wyroby mogące być przydatne w
reklamie bądź scenografii. Jest to technologia dnia dzisiejszego, lecz łatwość
wykonania i niski koszt otrzymywania, niepalność i stosunkowo duża trwałość tego
rodzaju przestrzennych elementów, w porównaniu do technik tradycyjnych, pozwala
mieć nadzieję, że w najbliższej przyszłości zanotujemy szybki jej rozwój.
58