Autoreferat (opis dorobku i osiÄ gnięć w działalności naukowej)

24
atomic
density
N0
convection
N
diffusion
N s
light beam
desorption
h
coating surface gas
x
H
Rysunek 6. Formowanie się warunku brzegowego tuż po włączeniu światła
desorbującego. Padające światło desorbuje atomy z powierzchni powodując gwałtowną
różnicę gęstości atomów wewnątrz warstwy absorbującej (N 0 ) i tej na powierzchni
(N s ), co wywołuje ruch natury konwekcyjnej w kierunku powierzchni. Następnie,
po osiągnięciu równowagi (N s =const), konwekcja zastąpiona jest dyfuzją (linia
przerywana) i gęstość atomów wewnątrz N jest w przybliżeniu równa gęstości atomów
na powierzchni. Dyfuzja ta jest podtrzymywana przez lateralną dyfuzję z przyległego
obszaru nieoświetlonego do oświetlonego.
równanie na gęstość atomów N s na powierzchni (która z powodu bardzo szybkiej
dyfuzji poprzecznej równa się z dobrym przybliżeniem po prostu gęstości N w obszarze
oświetlonym):
dN s
= κ dt h (N 0 − N s ) − a(λ)
h I LN s , (53)
(κ - współczynnik konwekcji, a(λ) - współczynnik desorpcji) co daje
N 0
N = . (54)
1 + a(λ)I L
κ
Jako że parametr g występujący we wzorze (52) na sygnał LIAD zależy od N,
g = − kN
D 0
. (55)
możliwym staje się scharakteryzowanie sygnału LIAD od natężenia światła.
Standardowo definiuje się wielkość:
δLIAD max = n max − n 0
, (56)
n 0
która na podstawie równań (52) oraz (55) i (54) uzyskanych w ramach teorii [R11]
przyjmuje postać:
δLIAD(I max
kN 0
L ) ∝ const(I L ) −
D 0 (1 + a(λ)I L
) . (57)
κ
Zależność ta została w pracy [R11] dopasowana do danych eksperymentalnych wykazując
bardzo dobrą zgodność z doświadczeniem (Rys. 7), czego nie można powiedzieć o wyniku