Autoreferat (opis dorobku i osiÄ gnięć w działalności naukowej)

odtwarza dobrze wyników doświadczalnych. Arbitralnie wprowadzony parametr ∆ wraz
z nietrywialną zależnością od natężenia światła ∆ = ∆ 0 (1 − ξI) prawdopodobnie
pozwolił odpowiednio skorygować przebieg krzywych teoretycznych, tak aby pasowały
do danych eksperymentalnych.
(iii) Wskazałem, iż autorzy [27] nie podali wartości ważnych parametrów ich teorii, co
uniemożliwia pełną jej weryfikację.
(iv) Z przedstawionych wykresów w pracy [27] zdaje się wynikać, iż ilość atomów
zaadsorbowanych przez szklane ścianki komórki jest o dwa rzędy wielkości większa niż
ilość atomów w fazie gazowej, co niewątpliwie wymaga weryfikacji.
Jako końcową uwagę w pracy [R13] przedstawiam sugestię, iż wewnętrznie spójna
i niezawierająca kontrowersyjnych założeń teoria z mojej pracy [R12] skutecznie
wyjaśniłaby wyniki doświadczalne uzyskane w pracy [27].
30
3. Paradoks EPR i nierówności Bella
W latach 2000-2002 C. S. Unnikrishnan opublikował w różnych czasopismach serię
artykułów [28–31], w których utrzymuje, iż stworzył realistyczną i lokalną teorię
stanów splątanych, która doskonale odtwarza wyniki mechaniki kwantowej. Tymczasem
słynne nierówności Bella [32] wskazują na niemożliwość stworzenia takiej teorii.
Krytyka nierówności Bella przeprowadzona przez Unnikrishnanna celuje w błędną, jego
zdaniem, funkcję korelacji zastosowaną przez Bella. Zastosowana przez Unnikrishnana
funkcja korelacji zawiera człon (”fazę względną”), który ma opisywać korelację cząstek
splątanych i pozwala na poprawne odtworzenie wyników teorii kwantowej.
W swej pracy [R7] udowadniam, że:
1) Jeśli uznamy teorię Unnikrishnana jako realistyczną, to ma ona charakter nielokalny.
Co więcej, pokazuję, że funkcja korelacji Bella, wbrew opinii Unnikrishnana, zachowuje
informację o korelacji między cząstkami. Sukces teorii Unnikrishnana polega na
wprowadzeniu funkcji korelacji, która w ukryty sposób przemyca nielokalność do
zastosowanego opisu.
2) Lokalność teorii Unnikrishnana może być zachowana jedynie za cenę jej realistycznego
charakteru. Wielkości którymi operuje jego teoria (”amplitudy”, ”fazy”) nie mają
powiązania przyczynowego z wynikiem eksperymentalnym przeprowadzonym dla
pojedynczej cząstki.
W efekcie, teoria Unnikrishnana nie jest realistyczna i lokalna zarazem. Trzeba jednak
przyznać, że jest to teoria bardzo przekonywująca i fakt, iż została przyjęta do publikacji
przez recenzentów czterech różnych czasopism świadczy o tym, iż nie jest łatwo dostrzec
ukryte założenia tej teorii, z powodu których traci ona domniemany charakter teorii
realistycznej i lokalnej zarazem. Podejmując w swej pracy [R7] wyzwanie krytycznej
analizy tej teorii i wytropienia jej zawoalowanych elementów, wskazałem jednocześnie
na niezbywalne wymogi jakie trzeba stawiać teorii, która ma być uznana za realistyczną
i lokalną. Wymogi te nie są spełnione w podejściu Unnikrishnana.
Gdy w standardowej mechanice kwantowej stan splątany cząstek jest opisany