Optyczna spektroskopia nanostruktur - Kierunki zamawiane ...

Siła oscylatora wiąŜe statyczną (ε S ) i wysokoczęstotliwościową (ε ∞ ) stałą dielektryczną:
a sama siła oscylatora ma postać
Dla modelu wielooscylatorowego, maksima funkcji ε 2 (ω) odpowiadają częstościom fononów
poprzecznych ω TOj , a maksima funkcji strat Im [−1/ε(ω)] występują przy częstościach ω TOj .
I.12 NIEELASTYCZNE ROZPRASZANIE ŚWIATŁA
Większość światła dostającego sie do ośrodka jest absorbowana lub przepuszczana. Jednak
pewna cześć promieniowania ulega rozpraszaniu wewnątrz materiału. Rozpraszanie moŜe zachodzić
na statycznych lub dynamicznych defektach ośrodka. Przez defekty dynamiczne rozumiemy
głównie drgania atomów sieci krystalicznej. MoŜemy równieŜ rozwaŜać rozpraszanie na fluktuacjach
ładunku lub gęstości spinu. Nieelastyczne rozpraszanie światła na fali dźwiękowej, rozchodzącej
sie w ciele stałym (fononach akustycznych), nazywamy rozpraszaniem Brillouina.
Natomiast nieelastyczne rozpraszanie fali elektromagnetycznej na fononach optycznych nosi
nazwę rozpraszania Ramana. Efekt ten jest podstawą waŜnej techniki badawczej — spektroskopii
ramanowskiej. W procesie rozpraszania światła, foton (opisany częstością ω, wektorem falowym
q i polaryzacja e) w wyniku oddziaływania z fononem o częstości Ω wektorze falowym K, zmienia
swój kierunek ruchu, odchylając sie o kat Θ, oraz częstotliwość na ω’, wektor falowy na q’ i
polaryzacje na e’ (Rys. 1.23).
11 M. Hass, Semiconductors and Semimetals 3, 3 (1967).
40