WRZESIEŃ 2009 ( 1128 kB) - Dolnośląska Okręgowa Izba ...

Drogie Czytelniczki i Drodzy Czytelnicy!
Dumnie ogłoszony wszem i wobec „Rok wielkich rocznic” zwraca
naszą uwagę, niezależnie, czy tego chcemy czy nie, na bolesną
rocznicę wybuchu II wojny światowej. Chociaż dla większości z nas
jest to historia, często znana z opowiadań babć lub pradziadków,
stanowi jednak ważny element naszych dziejów, ku którym czasem
należy podążyć choć wspomnieniem. Jedna z wojskowych
piosenek owego mrocznego okresu mówiła, że „wolność krzyżami
się mierzy..”, dlatego te krzyże pamięci ustawione na grobach
naszych przodków przypominają dni walki i cenę, jaką zapłacił
nasz naród w latach 1939 – 1945.
Patrząc na tamte odległe chwile oczyma pielęgniarki, nie sposób
zapomnieć o wszystkich tych młodych kobietach, które wypełniając
zadania naszej profesji, aktywnie uczestniczyły w działaniach
na licznych frontach wojny. Pielęgniarki, siostry PCK, sanitariuszki
były obecne wszędzie tam, gdzie rozgrywała się walka.
Ich oddanie i pomoc uratowały życie nie jednej osobie, nie
jednemu żołnierzowi, choć ryzykowały wiele, często płacąc najwyższą
cenę.
Dziś inne są czasy i inne oczekiwania skierowane wobec pielęgniarek
i położnych. Nikt nie oczekuje, że nasza praca będzie bezinteresowna,
wręcz odwrotnie społeczeństwo wie, że tylko dobrze
opłacani pracownicy są naprawdę oddani swoim obowiązkom.
Zmieniło się także rozumienie sformułowania „dobry pracownik”.
Dawniej była to osoba, która dokładnie znała swoją pracę,
sumiennie ją wykonywała przez lata i rozumiała potrzebę swoich
działań. Dziś to człowiek, który ustawicznie ponosi kwalifikacje.
Im więcej ma „papierków”, dokumentów i zaświadczeń, tym bardziej
jest ceniony (przez pracodawcę). Niezbyt istotne jest jego
podejście do zawodu czy sumienność w pracy. Dawniej „dobry
pracownik” szkolił się latami praktycznie, wszak ćwiczenie czyni
mistrza. Dziś trzeba posiąść przede wszystkim teorię, a na stronę
praktyczną przyjdzie czas później. Ongiś w 5-letnim Liceum Medycznym
czy szkołach policealnych było dużo miejsca na ćwiczenia
i praktyki pod okiem doświadczonych instruktorów nauki zawodu,
dziś nad praktykami najlepiej spuścić zasłonę milczenia. Ale
jest też druga strona medalu. Kiedyś nie było drobiazgowej dokumentacji,
standaryzacji wszelkich działań, były za to wypracowane
sposoby postępowania, które ułatwiały pracę pielęgniarkom.
Każda z nich pracowała na określonym odcinku, wciąż praktycznie
doskonaląc swoje umiejętności, dziś każda umiejętność musi
być poświadczona kursem. Nawet po wielu latach praktyki na
określonym odcinku, trzeba zrobić odpowiedni kurs, by dalej pracować
na swoim stanowisku i wykonywać dobrze znane czynności.
Dotyczy to także absolwentek studiów pielęgniarskich, które
umiejętności nabyte na uczelni muszą potwierdzić dokumentami
ukończenia kursu np. szczepień.
Być może moje spostrzeżenia są zbyt ostre i zbyt dosłownie nazywają
obecny stan w medycynie, ale wciąż cenię sobie profesjonalizm
wypracowany przez działania praktyczne. Teorii może nauczyć
się każdy, ale czy będzie dobrym praktykiem, nie wiadomo.
Oby każdy, kto, podejmie prace w naszych zawodach, był człowiekiem
wypełniającym ją sumiennie i zaangażowaniem.
Redakcja
Pieśń o żołnierzach z Westerplatte
Kiedy się wypełniły dni
i przyszło zginąć latem,
prosto do nieba czwórkami szli
żołnierze z Westerplatte.
(A lato było piękne tego roku).
I tak śpiewali: Ach, to nic,
że tak bolały rany,
bo jakże słodko teraz iść
na te niebiańskie polany.
(A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety.)
W Gdańsku staliśmy tak jak mur,
gwiżdżąc na szwabską armatę,
teraz wznosimy się wśród chmur,
żołnierze z Westerplatte.
I śpiew słyszano taki: – By
słoneczny czas wyzyskać,
będziemy grzać się w ciepłe dni
na rajskich wrzosowiskach.
Lecz gdy wiatr zimny będzie dął
i smutek krążył światem,
w środek Warszawy spłyniemy w dół,
żołnierze z Westerplatte.
Konstanty Ildefons Gałczyński, 1939 r.