(July) 2009r. No 13 (979) - Nowy Kurier

DokoÒczenie ze strony 4N o 13 (979) 1-15/07/2009Refleksje koło fontannyìW Saskim Ogrodzie kołofontanny przysiadł się jakiś facetdo panny”. W naszym szkolnymwy daniu tego wierszyka “przy -siadł się fizyk do Felicjanny”.Fizy kiem był nasz wykładowca,jedyny wówczas mężczyzna wcałym ciele pedagogicznym, Feli -cjanna - to najsilniejszy sopran wcałym zakonie, kobieta bardzoemocjonalna, ale bynajmniej niezainteresowana fizykiem, któryzresztą był żonaty. Po prostu taknam pasowało do rymu.“Przysiadanie się” koło fontan -ny potwierdziłam sama, kiedy zbra ku ciszy w domu, który był“otwar ty” (wnosiła się doń odrana cała ulica) a na kilka dniprzed egzaminem, wybrałam siędo Saskiego Ogrodu z podręczni -kiem logiki pod pachą. (Wykładałją prof. Pelc).Dosłownie w ciągu niecałej półgodziny przysiadł się do mniesympatyczny młody człowiek,który zaproponował mi kino. Pro -pozycja była ciekawa, ale niestetymusiałam ją odrzucić. Przepro -siłam kawalera i przesiadłam sięna inną ławkę, myśląć, że tam bę -dzie spokojniej.Nie doczytałam jeszcze dokońca pierwszego rozdzialu,kiedy przysiadł się kolejny pan,który bardzo chciał się ze mnąumówić. Proponował spacer imuzyki, kiedy za przyzwoleniemnauczycielki zamknęłam się nakilka godzin w jednym z pokojóww jej mieszkaniu. Mdliło mnie,kiedy szłam na egzamin, ale zda -łam na czwórkę, co uważałam zacud. Może to była nagroda zaniepoddanie się pokusom?Fontanny przyciągają; ludzielubią patrzyć na spadającą wodę.Największe wrażenie zrobiła namnie Fontanna Tevi ze swymiroz hukanymi końmi: raz, że dra -ma tyczna, a dwa, że wyłoniła misię nie spodzianie spośród szarychkamienic. Obsiedli ją wiankiemmłodzi ludzie, którzy tak zawzię -cie palili, że nad fontanną staławielka chmura dymu.Pod fontanną na Piazza Navo -na, też wspaniałą, dłuta Berni -niego, ale bardziej statyczną,przedstawiającą cztery najwięk -sze rzeki świata zjadłam pysznąko lację i zatańczyłam z kolegą zkon ferencji, bo akurat grali popu -larne przeboje i wszyscy tańczylina placu.Największym chyba miłośni -kiem fontann był Kardynał Ippo -li to Sforza, syn słynnej LukrecjiBorgii, córki papieża (RoderigoBorgii). Ogród jego wspaniałejwilli w Tivoli pod Rzymem jestcały w fontannach - istna orgiaspa dającej wody.Po Rzymie chodziliśmy z mę -żem od fontanny do fontanny.Próbowałam chłodzić stopy wkła -dając je do wody, ale policjarzymska strzegła fontann i deli -katnie dawała mi do zrozumienia,że mam natychmiast wyjąć nogi zbel, okrutna Hiszpanka, którą po -ślubił właściciel Alhambry, zażą -dała żeby na jej oczach zabitowszy stkie dzieci męża z poprze d -nich związków. Chodziło jej o za -pewnienie sukcesji swoim przysz -łym dzieciom.Hiszpanie odziedziczyli fontan -ny po Maurach, Rzymianie za -wieźli je do Prowansji, która byłaprowincją Cesarstwa Rzymskie -go, ale tu są one mniejsze i skromniejsze,bez rzeźb i ozdób. Zain te -Laura de NovesAvignonbiedny Pe trarka nie miał szans.Urodziła hrabiemu jedenaściorodzieci.Czy Petrarka spotykał ją póź -niej? Bywali przecież oboje nadworze papieskim w Avignonie.Nie wiemy. Opisy fizyczne Laurysą raczej abstrakcyjne, poza jedy -ną frazą: “jej piękna stopa” - tęstopę pewnie zauważył wysta jącąspod długiej szaty.Miłość idealna, miłość bezwza jem ności, czy nawet z wza -jem nością, która się fizycznie niedo pełniła, stała się źródłem - fon -tanną wierszy, a było ich 366 wzbio rze Il Canzoniere (“KsięgaPieśni). Mamy tu sonety do LauryFrancesco PetrarchStrona 5żywej (263) i 103 wiersze ku czciLaury umarłej. Laura umarła pro -wadzi poetę do Boga, do mo dlit -wy.Nie zapominajmy, że FrancescoPetrarka szykował się na księdza ibył związany blisko z kardynałemCokouna i z dworem papieskim.Stąd metafizyczny charakter so -netów.Po śmierci Laury urodziło musię dwoje dzieci z nieślubnegozwiązku - syn Giovanni zmarły wwieku lat 20-tu i córka Francesca,w której domu poeta dokonałżycia w wieku lat 70-ciu.Petrarka, jak na poetę przy -stało, umarł w nocy z piórem wręku. Ale nim umarł, spotkał gowielki zaszczyt ukoronowaniawieńcem laurowym w Rzymiejako naj więk szego poety epoki.W laurach, ale bez Laury -gorzka ironia sławy.LA FONTAINE DE VAUCLUSEpójście do kawiarni, też mile ikulturalnie (bo wtedy panowiezachowywali się przyzwoicie) aleja, mając wizję oblanego egzami -nu przed oczyma, podzięko wa łamgrzecznie i przesiadłam się nakolejną ławkę, gdzie już udało misię doczytać do końca trze ciegorozdziału.Przygnębiona wróciłam do do -mu - wyraźnie Saski Ogród niebył miejscem do studiów. Możebiblioteka uniwersytecka byłabylepsza, ale pogoda była takaśliczna, że wstyd byłoby siedziećw budynku. Poza tym biblitekazawsze działała na mnie usypiają -co; kilkakrotnie nawet usnęłamtam z twarzą w książce. A logikanie jest najbardziej porywającąnauką.Rozwiązałam problem na lekcjifontanny, co niechętnie czyniłam.Rów nież popijaliśmy sobie wodęz fontann, co podobno jest nie -bez pie czne, ale co było robić wtem peraturze ponad 40 stopni C.,kiedy konaliśmy z upału i pra g -nienia? (nie było wówczas jesz -cze wody w plastikowych butel -kach).Rzymianie kochają swoje fon -tanny tak jak Maurowie. Grenada,stolica ich dawnego imperium. zesłynnym pałacem Alhambrą naszczycie góry, zapadła mi w pa -mięć zapachem róż, widokiemośnie żonych szczytów SierraNevada i fontann bijących wogro dach pałacu Maurów.Zapamiętałam szczególnie jed -ną z nich, z czterema kamiennymilwami. Podobno ta fontanna byłaświadkiem morderstwa. Dona Isa -resowała mnie natomiast nazwa“Fon tanna de Vancluse” jako żew rejonie Luberon nie spotkałamwielu fontann.Ta fontanna okazała się spie -nioną rzeką górską której źródło,jak fontanna, wybija ze skał.Rzeka jest wyjątkowo malowni -cza, ocieniona wysokimi drzewa -mi, nic dziwnego, że miasteczkoo tej nazwie stało się mini - Nia -garą Prowansalczyków. Ściągajątam tłumnie, zaludniając licznere stauracje i hotele. jedna z resta -uracji nosi znamienną nazwę“Petrarche et Laure” (Petrarka iLau ra).Tu, w dolinie Vaucluse spędziłPetrarka kilkanaście lat życia, pi -sząc swoje sonety do Laury. Lau -rę de Boves poznał podobno wkościele świętej Klary w Avig no -nie, w kwietniu 1327 roku. Zap a -miętał tę datę, bo był to Wiel kiPiątek, a Laura zmarła też wWielki Piątek 1348 roku w czasieplagi w Avignonie.Miłość Pertarki do Laury byłamiłością od pierwszego wej rze -nia. Laura de Noves, prowan sal -ka, była żoną hrabiego Hugues deSade, przodka znanego nam Mar -kiza i była żoną wierną, więcAmbasada RP w Ottawie ogłaszakonkurs fotograficznyMOJE POLSKIE WAKACJE 2009w konkursie może wziąć udział każdy, aczkolwiek zaproszenieadresujemy szczególnie do dzieci i młodzieży. Przekażcie namswoje wspomnienia z wakacji spędzonych w Polsce,opowiedzcie przy pomocy obiektywu to, co Was szczególniezainteresowało: piękno polskiego krajobrazu, urok wielkich imałych miast czy polskiej wsi, spotkania z rodziną iprzyjaciółmi.Zdjęcia (do 5 prac), opatrzone tytułami, należy przesyłaćelektronicznie do 30 września 2009 roku na adres:secretary@ottawa.polemb.net z informacją w tytule:MOJE WAKACJE.Prosimy o podanie imienia i nazwiska autora oraz adresuzamieszkania i numeru telefonu. Do autorów najciekawszychprac zwrócimy się z prośbą o przesłanie drogą pocztową pracwydrukowanych w formacie 8X10 cali. Jury wybierze najlepszeprace, których twórcy otrzymają nagrody.Ambasada rezerwuje sobie prawo do publicznej ekspozycji prac, ichpublikacji w internecie, czy też w formie drukowanej.