pobierz nowy numer w wersji pdf - EUROSTYL Nowe Spojrzenie

Postacimierach, prezydentach i innych politykach. Miałammnóstwo spotkań ze zwykłymi ludźmi w małychmiasteczkach, w szkołach, na uczelniach. Myślę, żeto były te najciekawsze spotkania. Poznałam osoby,które poświęcają swój wolny czas, pracując na rzeczswojej miejscowości lub regionu. To jest taka prawdziwaEuropa dnia codziennego, zwykła, lokalna,gdzie zwyczajni ludzie potrafią zrobić wiele wartościowychrzeczy. Jeśli zaś chodzi o teatr i koncerty, tolubię bywać w takich miejscach, ale proszę mi wierzyć,że często sama stoję w kolejce po bilety.A jak to jest z tymi wyjazdami do Londynu alboMadrytu? Czy podczas takiego wyjazdu znajdujePani Profesor czas dla siebie, żeby pochodzić posklepach i muzeach?Ja stosunkowo rzadko bywam w dużych metropoliach.Muszę nieskromnie powiedzieć, że znammiejsca w Europie, w których nikt z Komisji Europejskiejnie był. Wielokrotnie pojawiałam sięw małych miasteczkach i wioskach, na przykładw północnej Finlandii. Proszę mi wierzyć, że są towyjazdy nie tylko do miejsc atrakcyjnych i dobrzeznanych. Program tych wszystkich wizyt jest bardzonapięty. Często jest tak, że zaczynam o siódmejrano jakimś spotkaniem przygotowawczym, potemo siódmej trzydzieści mam już robocze śniadanie,potem kolejne spotkania i niekiedy kończę pracędopiero po północy. Czasem częścią programu jestteż zwiedzanie różnych zabytków i obiektów, aleprzeważnie ma to jakiś związek z programami i funduszamieuropejskimi. Nie ma tu czasu na chodzeniepo sklepach i odpoczynek. Można powiedzieć,że to jedyna wada tych moich podróży.Może chociaż w samolocie lub samochodzie jestczas na jakąś książkę i chwilę relaksu?Nie ma mowy. Zawsze mam coś do omówienia zeswoimi współpracownikami. W samolocie zapoznajęsię z różnymi materiałami. Poza tym podróże doróżnych regionów Europy bywają bardzo męczące.Często wiążą się z wielogodzinną jazdą samochodemczy lotami helikopterem. Pamiętam na przykład,jak w jednym z regionów środkowej Szwecjileciałam we mgle tuż nad wierzchołkami drzew starąamerykańską Dakotą. W tamtym momencie jedynągwarancją, że jeszcze kiedyś gdziekolwiek dotrębyło to, że obok mnie siedział prezydent regionu,który wyglądał na rozsądnego człowieka i chyba niewsiadłby do starej Dakoty, gdyby nie był pewien, żeszczęśliwie dolecimy do celu. Muszę powiedzieć, żemiałam dość sporo nietypowych sytuacji podczaspodróżowania i robiłam to prawie wszystkimi możliwymiśrodkami lokomocji. Na przykład w jednym zwłoskich regionów wjeżdżałam na wzgórze wagonikamisłużącymi do transportu winogron. Musiałamsię naprawdę mocno trzymać, żeby nie wypaść.Momenty były różne... Niczego jednak nie żałuję,bo dzięki tym doświadczeniom mogłam wszystkopoznać i zobaczyć na własne oczy. Bardzo mi się tawiedza przydała przy reformowaniu polityki regionalnejUnii Europejskiej. Udało mi się zmienić jejpriorytety i uprościć cały system.Można chyba powiedzieć, że cała Pani kadencjana stanowisku Komisarza Unii była jednym wielkimwyjazdem służbowym...To prawda. Byłam komisarzem globtroteremi mam nadzieję, że kolejne osoby, które będązajmować to stanowisko podtrzymają takie podejście.Uważam, że to bardzo istotne, ponieważpolitykę regionalną można wykorzystać do lepszegoskomunikowania ludzi w całej Europie i dowciągnięcia ich w projekty europejskie.•16