Co dalej, młody człowieku? - Powiat Słupski

Czy tak się dzieje, pewnie trochę tak,nowe szlaki są przecierane, ale mizeria jestwidoczna. Biznesmen czy polityk z sądowymzagrożeniem czy wyrokiem, to widoknie rzadki, bryluje dalej, nie otacza go społecznainfamia, działa dalej w tzw. dobrymtowarzystwie.Partie nie są w stanie wykreowaćwspólnej skali wartości, a schizofrenicznerozbicie partii o całkowicie odmiennychpoglądach na świat postulowany ideologiczniewspółżyje ze światem rzeczywistym- wybujałe mitomaństwo, pijarowskiezachwyty i samozadowolenie ze skrzeczącymirealiami. Politycy nie sprawdzają sięprzez czyn i rozumną pracę, nie tworzą rozumnychi twórczych stosunków międzyludzkich- nie ma ani zmiany ani przyspieszeniarytmu samej zmiany.Problem jest w tym, że obecna kulturapowszechna nie stanowi żadnego spoiwastruktur świadomościowych z procesaminowoczesnej, choć raczej unowocześnianejcywilizacji pracy, administracji,zarządzania, organizacji. Gdybym potrafiłstanąć na głowie, mógłbym rzec w tymmomencie: z mojego punktu widzeniawszystko idzie normalnie.. Kultura polityczna,gospodarcza, społeczna rozwijasię w ramach tego co jest grane i poprawnieakceptowalne: ratuj się jak możesz, zamiastOjczyzna - to wielki zbiorowy obowiązek.Nie dziwmy się, że wymarzony ioczekiwany biznes polski NIE STAŁ się synonimemdążenia do doskonałości zawodowej,prawości ani gwarantem sprawiedliwości.Ludzie biznesu są produktemswoich czynów, a wśród nich wybijają sięafery, pogarda do społeczeństwa i luksusoweżycie ponad stan. Nadzieja, że w swejzbiorowości potrafią stworzyć klasę średnią,która wypracuje wizję kraju zgodną zinteresami społecznymi jest beznadziejniei groźnie złudna - społeczna i etyczna spoistośćtej grupy jest oparta na złodziejskiejzasadzie pierwszego miliona zł., $, czy €,a nie na poczuciu solidarności między losemobywatelskiej wspólnoty, a własnąpomyślnością. Niewidzialne ręce rynku,nieproduktywne, łupieżcze, amoralne, bezetyki, tworzące zwarty system przenikającyw tkanki i zmysły ludzi są mało widocznedla organów kontroli i ścigania, za todokładnie przez obywateli, na naiwnościktórych żeruje każdy, kto może i oszust iten obiecujący duże pieniądze za sms-y wkonkursach szczęścia (to ciepłe i z brzegu).był wspaniałym gospodarzem i przykładnym mężemMój pradziadekW mojej głowie pojawia się taki obrazek:do kuchni wchodzi dziadek Stefan z kankąmleka i przecedza je przez pieluchę. Potemnalewa mi mleka do metalowego kubkaFot. Archiwum autora16 lutego minęły dwa lataod śmierci mojego pradziadkaStefana Dobrosielskiego. Piszącto krótkie wspomnienie o Nimchciałbym złożyć hołd człowiekowi,który dla mnie na zawszepozostanie wzorem.Urodził się 31 sierpnia 1923roku w miejscowości Obórznia wgminie Łabiszyn, w powiecie Szubin.Do roku 1939, do wybuchu IIwojny światowej przebywał z rodzicami- Feliksem i Bronisławąw domu. W roku 1940, gdy skończyłsiedemnaście lat, niemieckiebiuro wysłało go do pracy wgospodarstwie rolnym. Warunkibyły tragiczne. Wspomnienia otamtych czasach zawsze wywoływałyu dziadka poruszenie, aniekiedy łzy w oczach. Rodzinabyła dla Niego największą wartością.Aby pozostać przy rodzicachnie zawahał się skłamać niemieckiewładze i udał się do lekarza.Niestety, lekarz stwierdził, że byłzdrowy i cały plan legł w gruzach.Za karę wysłano Go do pracyprzymusowej na terenie powiatusłupskiego. Listem przesyłowymskierowano Go do miejscowościStowięcino. Tam doczekał końca wojny. Tamteż poznał swoją żonę, moją wspaniałą prababcię- Erykę Albrecht, która trafiła do Stowięcina,uciekając z Niemiec, z matką Niną ibratem Kurthem, przed Armią Czerwoną.W 1945 roku, po wkroczeniu na ziemiepolskie i po kapitulacji Niemiec, ArmiiCzerwonej, dziadek dostał się do polskiegooddziału. Przywdział polski mundur izostał przydzielony do obrony majątkówprzed Rosjanami. W ten sposób dostał siędo Warblina. Razem z Eryką zostali jednymiz pierwszych mieszkańców tej wsi. Dziadekzostał zarządcą pałacu, którego niestetyjuż nie ma.Przez wiele lat pełnił funkcję sołtysawsi Warblino. Od 1945 roku sołtysamiWarblina byli też jego brat, zięć, a obecniejest córka. Przez ponad sześćdziesiąt lat tylkodwie osoby, które pełniły urząd sołtysaWarblina, nie wywodziły się z rodziny Dobrosielskich.Dla mnie świadczy to o zaufaniujakim ludzie darzyli mojego Pradziadka.Był on wspaniałym gospodarzem,przykładnym mężem, ojcem pięciorgadzieci, dziadkiem i pradziadkiem. Był teżprzykładnym katolikiem, dla którego zasadywiary były drogowskazem, jak żyć.Zmarł, gdy miałem szesnaście lat. ZdążyłemGo poznać, poznałem też Jego historię.Miałem okazję z Nim żyć. Kiedy myślę oswoim dziadku, w mojej głowie pojawia sięobrazek: do kuchni wchodzi dziadek Stefanz kanką mleka i przecedza je przez pieluchę.Potem nalewa mi mleka do metalowegokubka. Kojarzy mi się też Pradziadekz brązową czapką, w której chodził odkądpamiętam i z rowerem, którym przyjeżdżałdo nas, do Główczyc.Kojarzy mi się też z pięknymi, czarnobiałymifotografiami, które przedstawiająGo razem z babcią Eryką. Są to zdjęcia,które mają swój urok. Uwielbiam je oglądać.Zwłaszcza to, na którym Pradziadekw dumnej postawie prezentuje na swojejpiersi znak „P”, którym oznaczano Polaków.Damian Wutke, Główczyce30POWIAT SŁUPSKI NR 3-4 (109-110) • MARZEC-KWIECIEŃ 2010