DoiNhok Phayao Perspectives

Recommendations

Info

28 วารสารพะเยาปริทัศน์ ปีที่ 1 ฉบับที่ 1 ดอยหนอก : มากกว่าแรงกายคือแรงศรัทธา บุญวิภา สินธุชัย กองทรายและถุงพลาสติกบริเวณตาน้ํา กําลังรอนักแสวงบุญแบกขึ้นยอดดอย กล่าวได้ว่า ดอยหนอกเป็นสถานที่ เดินป่าที่โหดที่สุดแห่งหนึ่งของเมืองไทย เมื่อเทียบกับอุทยานหรือวนอุทยาน แห่งชาติโดยทั่ว ๆ ไป ในเส้นทางจากบ้านต๋อมใน ตําบลบ้านต๋อม อําเภอเมืองพะเยา หรือบ้านห้วยหม้อ ตําบลบ้านตุ่น อําเภอเมืองพะเยา นักเดินทางทั่วไปต้องใช้เวลาไม่ต่ํากว่า 6-8 ชั่วโมงในการเดินทางกว่า 8-10 กิโลเมตร ส่วนหากมา จากฝั่งบ้านปงถ้ํา แม้เลขระยะทางจะใกล้ คือ 4-8 กิโลเมตร (ขึ้นอยู่กับว่าจะเริ่มต้นที่จุดใด) แต่ทุกจังหวะการ ก้าวและไต่ในระยะเวลากว่า 3-4 ชั่วโมงบนความสูงชัน ต่อเนื่องติด ๆ กันก็พรากเอาเรี่ยวแรงไปอย่างมาก เช่นเดียวกับเส้นทางจากบ้านปากบอก อําเภองาว จังหวัด ลําปาง (ถนนพะเยา-เชียงใหม่) แม้จะเป็นทางเดินบนสัน เขา ไม่ลาดชันเท่ากับเส้นปงถ้ํา แต่ก็กินระยะทางถึงกว่า 12 กิโลเมตร และในระยะเวลากว่า 8 ชั่วโมง รอยเท้าบนทางนี้ บางคนเดินเพียงครั้งเดียวในชีวิต บาง คนติดใจในเสน่ห์จนต้องมีครั้งที่ 2 เรื่อยไป และหลายคน โดยเฉพาะผู้คนในชุมชนเบื้องล่างดอยหนอก และผู้ที่ ผูกพันทางใจ ก็สามารถเก็บจํานวนครั้งมากกว่า 5 เลยก็ ย่อมมี สําหรับคนกลุ่มหลัง แน่นอนย่อมมิใช่ผู้ที่มี แรงกายมากมายเท่านั้น แต่ย่อมต้องเป็นผู้ที่มีเรี่ยวแรง ศรัทธาอันเปี่ยมล้น เพราะการขึ้นดอยหนอกมิใช่คือการวางเท้า บนจุดสูงสุด ในนามการพิชิต แต่คือการค้อมคารวะ ก้มกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในนามการสักการบูชา เคารพความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ คารวะความ ศักดิ์สิทธิ์ของศาสนสถาน ทั้งนี้ มีการเดินทางขึ้นดอยหนอกเพื่อสร้าง สักการะ และการบูรณะครั้งใหญ่มาแล้ว 4 ครั้ง แม้ระยะทางจะไกล และเรียกร้องพละกําลังกาย และใจอย่างมาก แต่ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศก็ยังคงเดินตาม
ดอยหนอก : ตํานาน ประวัติศาสตร์ ธรรมชาติ การท่องเที่ยว ความเชื่อ ศาสนา และความขัดแย้ง 29 ครั้งแรก คือ การค้นพบรอยพระพุทธบาทบน หิน บนดอยหนอก ครั้งที่สอง คือ การสร้างพระธาตุ ครั้งที่ สาม ในปี พ.ศ.2530-พ.ศ.2532 หลังจากเกิดฟูาผ่า ทําให้ ตัวพระธาตุที่ครอบรอยพระพุทธบาทเกิดรอยร้าว อาจารย์ สุวัตร์ เลิศชยันตี จึงร่วมกับชาวบ้านทําการบูรณะ แต่แล้ว ก็เกิดฟูาผ่ารอบที่สอง อันทําให้ตัวพระธาตุพังทลายลง หมด เนื่องจากมีการนําสายล่อฟูาติดตั้งไว้บนยอดของพระ ธาตุ จึงทําให้เกิดการบูรณะครั้งที่สี่ ในครั้งนี้ ได้ย้าย สายล่อฟูาให้อยู่ห่างจากพระธาตุและทําให้สูงขึ้นกว่าเดิม ภายใต้การนําของอาจารย์สุวัตร์ เลิศชยันตี และผู้ใหญ่ เสน่ห์ ซองดีในปี พ.ศ. 2532 -พ.ศ. 2533 “การจ้างคน แบกหิน แบกปูน แบกน้ํา แบก สัมภาระ แบกของใช้ แบกอาหาร และอีกหลาย ๆ อย่าง จะใช้เงินจ้างในราคาเท่าไหร่ถึงจะคุ้มกับค่าแรงของเขา ทว่าในการสร้างและบูรณะพระธาตุดอยหนอกนี้ ผมได้นํา ปูน 20 ลูก ทรายและหินหนึ่งคันรถ (ประมาณ 2 คิว) ลง ไว้ที่หมู่บ้าน เชื่อไหมมีผู้คนเกือบ 3,000 คน มาไกลสุดคือ จากจังหวัดกระปี่ มาช่วยกันนําของเหล่านี้ขนขึ้นไป ทีละ เล็ก ทีละน้อยจนหมด 24 “มากกว่าแรงกาย คือแรงศรัทธา” ภายหลังการสร้างและบูรณะพระธาตุ จึงก่อเกิด เป็นประเพณีเดินขึ้นพระธาตุดอยหนอกเรื่อยมา โดยเฉพาะในช่วงเดือนเมษายนของทุกปี อันเป็นเดือนเจ็ด เป็งของพะเยา และเดือนหกเป็งของฝั่งลําปาง ผู้คนที่มีจิต ศรัทธาจะช่วยกันนําตุงขึ้นไปห่มพระธาตุ เพื่อเป็นสายธาร การบูชาพระพุทธเจ้า ระหว่างการบูรณะครั้งใหญ่และภายหลังจากนั้น เรียกได้ว่าก่อเกิดเป็นแรงมหาศรัทธา มีผู้คนช่วยกันขนปูน ขนทราย ไปสร้างพระธาตุ และตัวแทนของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มากมาย มีการขนพระขึ้นไปเก็บไว้ในถ้ํามากกว่า 200 องค์ มีการตัดกระจกเพื่อไปบูรณะพระธาตุกว่า 20,000 ชิ้น มีการนําท่อนไม้ หลังคา บานหน้าต่าง หรือแม้กระทั่ง ร ะ ฆั ง ข น า ด สู ง 5 0 ซ ม . แ ล ะ ฆ้ อ ง โ ห ม่ ง ข น า ด เส้นผ่าศูนย์กลาง 1 เมตร ขึ้นไปบนดอยหนอก ก็มีมาแล้ว ผู้ใหญ่เสน่ห์ ซองดี แห่งบ้านปงถ้ําได้เล่าไว้ว่า 24 สัมภาษณ์ นายเสน่ห์ ซองดี ผู้ใหญ่บ้านปงถ้ํา ต.วังทอง อ.วังเหนือ จ. ลําปาง วันที่สัมภาษณ์ 18 กุมภาพันธ์ 2559
Page 2 and 3: 2 วารสารพะเยา
Page 10 and 11: 10 วารสารพะเย
Page 52: 52 วารสารพะเย

DoiNhok Phayao Perspectives

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?