Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
En la evakuitaj kaj malpermesataj zonoj,<br />
en la Slavgoroda regiono, de Belorusujo,<br />
mi renkontis viron, kiu vivis tutsole en sia<br />
domo trafe en la kamparo. Viro, kiu rifuzis<br />
foriri. Li estis tie, enfosita en senfina novalo<br />
de herbaĉoj, de arbaroj, de ekstempaj<br />
elektraj fostoj kaj de forlasitaj kolĥozoj.<br />
Enirejo al la kolĥozo Kujbiĉeva – Belorusujo<br />
Sidante ĉe la enirejo al sia ĝardeno, li spektis<br />
nin alproksimiĝi. Li ne moviĝis. Lia grizbluaj<br />
okuloj brilis. Ili vere brilis. Kiel blankaj<br />
reflektoroj lumigitaj en la taghelo. Neniu plu<br />
venas vidi lin. Milicanoj kelkfoje kaj fremduloj,<br />
kiuj starigas al li demandojn pri lia sano<br />
kaj mezuras lin, ĉiam hastemaj reiri for.<br />
Jam de semajnoj li vidis neniun. La homoj<br />
ne venas ĉi-tien, ili timas. Plej malfacilas,<br />
li diras, ke estas neniu por kunbabili. Li tre<br />
malbone dormas. Tiam nokte, li aŭskultas<br />
la lupojn kaj parolas al la steloj. La ĉielo ne<br />
plu estas la sama ekde la akcidento, oni<br />
vidas en ĝi multe pli da steloj ol oni vidis<br />
antaŭe. “Kiel en la dezerto” laŭdire. La Lakta<br />
Vojo tiel belas, tiel densas.<br />
Li preskaŭ ne plu iras al la vilaĝo ĉar oni<br />
traktas lin tie kvazaŭ pestulo. “Ili diras, ke<br />
mi devenas de l’ teritorio de l’ diablo.” Li sin<br />
nutras per sia ĝardeno, per aero kaj per<br />
iom da ŝtelĉaso. La putakvo estas ĉiam<br />
klara. Kaj li sentas sin laca. Pli kaj pli laca.<br />
Li scias, ke li baldaŭ mortos.
Change language