E_LAI_12_2018_promo

WYWIAD
Zakup i wdrożenie do eksploatacji wielozadaniowego
samolotu bojowego F-16 było dużym i bardzo ważnym krokiem
poczynionym w budowie zdolności obronnych Polski, NATO
i Unii Europejskiej. Polska wzmocniła swoją pozycję jako szanowany
i uznany członek Sojuszu Północnoatlantyckiego i wspólnoty europejskiej,
Krzysztof Kuska
wpływając na zwiększenie wspólnych zdolności obronnych
Fot. Bartosz Bera
Najważniejsi są ludzie
8 maja 2018 r. po raz ostatni w kokpicie wielozadaniowego samolotu bojowego F-16 zasiadł płk dypl. inż. pil. Rościsław
Stepaniuk. Ten zasłużony dla polskiego lotnictwa wojskowego pilot w chwili odejścia ze służby 31 maja bieżącego roku
miał na swoim koncie wylatane ponad 2200 godzin na samolotach odrzutowych. Jako pierwszy Polak ukończył kurs
pilotażu na samolocie F-16 stając się od razu instruktorem na tym typie. W czasie swej kariery był dowódcą 31. Bazy
Lotnictwa Taktycznego, a następnie 1. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego.
Pułkownik Rościsław „Raven” Stepaniuk podczas szkolenia
w Stanach Zjednoczonych. Fot. Archiwum płk. Stepaniuka
Jak zaczęła się Pana przygoda z lotnictwem? Czy
od małego chciał Pan zostać pilotem?
Gdy zacząłem na poważnie rozmyślać o lotnictwie byłem
jeszcze w szkole podstawowej, która trwała wtedy
osiem lat. Rozpocząłem poszukiwanie informacji na
temat lotnictwa zbierając artykuły i kolekcjonując modele,
a trzeba pamiętać, że dostęp do tego typu materiałów
mieliśmy wtedy bardzo ograniczony. Pamiętam,
że sam odkryłem, że w Polsce istnieje coś takiego jak
liceum lotnicze zlokalizowane dość daleko od mojego
domu, bo w Dęblinie i stwierdziłem, że muszę spróbować.
Gdyby to nie wypaliło plan B przewidywał liceum
morskie, ale woda nigdy nie była moim żywiołem. Gdyby
i to się nie udało miałem jeszcze plan C, w postaci
technikum mechanicznego. Dostać się do szkoły lotniczej
nie było wcale tak prosto i na pierwszym etapie
niezbędne były wszechstronne badania lekarskie.
Decyzję o tym w którą stronę pójść postanowiłem zostawić
do czasu przejścia lub nie tychże badań. Pamiętam,
że na badania lekarskie, które trwały dwa lub trzy
dni udałem się z tatą i cała procedura skończyła się
z wynikiem pozytywnym co automatycznie sprawiło,
że plan A wszedł w życie. Po zaliczeniu badań czekały
mnie jeszcze egzaminy, na wynik których musiałem
czekać całe wakacje. Do dziś pamiętam listonosza, który
pod koniec sierpnia przyniósł informację o tym, że
zostałem przyjęty. Nauka w szkole trwała cztery lata
i przebiegała w ten sposób, że poza normalnym kursem
licealnym uczniowie mieli możliwość wykonywania
skoków ze spadochronem na drugim roku nauki,
a na trzecim dostępne były loty na szybowcach. Po maturze
można już było wykonywać pierwsze loty na samolotach.
Mnie przypadł w udziale Zlin 526F do którego
wsiadłem na lotnisku w Aeroklubie Toruńskim.
Za przeszkolenie tego typu płaciło ówczesne Ministerstwo
Obrony Narodowej, a jego celem było przygotowanie
kandydatów na wojskowe studia lotnicze.
16 września 1985 r. rozpocząłem naukę w Wyższej
Oficerskiej Szkole Lotniczej. Pierwszy rok związany
był tradycyjnie ze szkoleniem unitarnym i normalną
nauką, ale w drugim roku studiów wyjechaliśmy
już na lotniska. Latanie odbywało się na drugim,
trzecim i czwartym roku i w sumie w 1989 r. naukę
zakończyłem z ponad 250 godzinami w powietrzu.
Pamiętam, że był to okres w którym trochę eksperymentowano
i część podchorążych o profilu pilot samolotów
odrzutowych latała na 2 i 3 roku na samolotach
Lim, a dopiero na czwartym roku na samolotach
TS-11 Iskra. Ja trafiłem do programu eksperymentalnego
w którym przez 3 lata latałem tylko na samolotach
TS-11.
60
Lotnictwo Aviation International GRUDZIEŃ 2018