Şəhriyar xatirələrdə (Xatirə Ədəbiyyatı silsiləsindən)

sonra, onun şeirlərində müəyyən dəyişikliklər nəzərə çarpır.
Eyni zamanda, Əbülhəsən xan Səbadan setar çalmağı öyrənir
və deyilənlərə görə, istəklisi Sürəyya-Pəriyə də bu musiqi
alətində çalmağı özü öyrədir. Əziz dostu Əbülqasım Şəhyara
həsr etdiyi bir qəzəl dostları tərəfindən çox bəyənilir, əldən-ələ
keçir, oxuyan hər kəs qəzəl haqqında yüksək fikirlər,
xoş sözlər söyləyir. Şeirinin seviləcəyinə əmin olmayan
şair sonralar xatırlayır ki, bu hadisə, münasibət mənə böyük
zövq və inam verdi. Sanki bir gündə yüz il yol getdim.
Dostlarının xoş sözlərindən qanadlanan gənc şair
özünə ürəyincə bir təxəllüs götürmək üçün çox düşünür.
Onun söylədiyinə görə, hər hansı təxəllüsü götürürmüşsə,
sonra əl çəkməli olurmuş. Çünki digər şairlər həmin təxəllüsləri
artıq qəbul edərək şeirlər yazdıqlarından, Məhəmmədhüseyn
də təxəllüsünü tez-tez dəyişmək məcburiyyətində
qalırmış. Nəhayət, Hafizin divanından fal açmalı olur. Orada
yazılmışdı:
Çərxi-fələk sikkəni şəhriyarların adına döydürdü,
Mən də öz şəhrimə gedib, öz Şəhriyarım 1 olmalıyam. 2
1925-ci ildə, 20 yaşında ikən “Şəhriyaram” qəzəlini yazaraq
qələm sahiblərini, özünü mənəvi dünyanın şahı adlandırır.
Şəhriyarın bu qəzəlini oxuyan İrəc Mirzə heyrətlə
bildirir ki, “Sən bizlərdən deyilsən, böyük Hafizin cərgəsindənsən!”
Şəhriyar Tehran Universitetinin Tibb fakültəsində 4
il təhsil aldıqdan sonra, 1928-ci ildə hərbi həkimlər hazırlayan
qrupa keçir və hərbi həkim-cərrah kimi ixtisaslaşır. Lakin
təbiətən humanist, həssas, qəlbi kövrək olduğuna, bütün
könlünü seirə verdiyinə görə, həkimlik sənəti, bu sənətin
1. Şəhərlərin şahı; Şəhərlərin dostu, yarı
2. Əhməd Kavianpur. “Zendeqani-ye ədəbi və ectemai-ye ostad Şəhriyar”
(“Ustad Şəhriyarın ədəbi və ictimai həyatı”), I çap, İqbal nəşriyyatı, Tehran,
1978, 330 s.
5