ԱՆՈՒՇ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ ՊԱՏՄՎԱԾՔ Ես նույնպես դա կգոչեի, եթե հասկանայի, որ կյանքիս ուղեծիրը շրջադարձ կատարեց 180 աստիճանով, և ծնվեց ԱՆԱՀԻՏԸ... Ռուսերեն բառերս մտքիցս թռան, լավ է, բուժքույրը հայերեն հասկանում էր. իմ պնդումներին, թե երեխան գալիս է, նա զայրանում էր. -Բժիշկը ասել է, որ առավոտյան նոր կծնվի: Մի կերպ բարձրացա սեղանին... և մանկիկը դուրս թռավ բուժքույրի վրա: Ոչ մի ցավ, ոչ մի նեղություն: Երջանիկ եմ, որ ազատվեցի ծանրությունից: Բուժքույրը խոսում էր. -Զոլոտայա գալովուշկա, կռասավիցա... Հասկացա, որ աղջիկ ծնվեց... Առաջին միտքս. դու էլ ես անցնելու այս ամենի միջով: Եվ սիրտս լցվեց խղճահարությամբ հանդեպ ճերմակ և ճչացող խմորագնդիկը... Հետո ուղիղ մեկ ժամ ինձ կարկատում էր գեղեցկադեմ բժշկուհին. -Դիմացիր, մայրիկ, դժվարը անցել ես: Իսկ հետո... Հետո, ես դարձա, բառի բուն իմաստով, այդ փոքրիկի գերին: Ողջ ուշադրությունս կլանեց ՆԱ, այլևս անգամ ամուսինս դարձավ ավելորդ: Մեծ հաճույք էի ստանում պուճուրիկին լողացնելիս և կրծքով կերակրելիս: Այն ներդաշնակությունը, որ կար իմ և ամուսնուս մարմինների միջև հօդս ցնդեց: Իմ ինտիմ կյանքը կորավ գիշերային, ցերեկային կերակրումների, բարուրաշորերի լվացքի և այլ հոգսերի գլխապտույտում... Այդ սիրտը ճմլող, անպատկերելի ցնցող զգացումը լինել «ՄԱՅՐ» ապրեցի, երբ մայրացա երկրորդ անգամ: Ամենը ծանոթ էր, ուրեմն ավելի հեշտ էր: Երկրորդ դստեր անունը ստացվեց ինքնաբերաբար. Անահիտ. դիցուհու անունը թելադրեց Ծովինար ջրային փերու անունը: Տաք, թրթռուն մանկիկը հոգիս լցրեց ջերմությամբ, և սկսվեց ինքս իմ հետ հաշտեցման դժվար գործընթացը: Իհարկե, ամենը կրկնվում էր, բայց ոչ մի ծանրություն չէր զգացվում: Ծովինարը, իր անվանը հավատարիմ, մեծ լոգարանակոնքում ձեռքիցս պոկվեց և սկսեց լողալ, անգամ ջրի տակ սուզված: Ամեն չոփչոփը վերածվում էր կրկեսային համարի և իր շուրջը հավաքում թե տան անդամներին, թե հարևաններին: Իսկ մյուս մեծ ցնցումը ապրեցի, երբ հիսուննանց ավարտվեց մայր դառնալու ֆիզիոլոգիական գործընթացը: Մեջս դատարկության, վիրավորվածության զգացումներ արթնացան. Այդպես էլ արու զավակ չունեցա... Հայ մարդու մեջ նստած տղա-մարտիկի պաշտամունքը և արու զավակը անհրաժեշտը է, թե ազգանվան շարունակականության, թե ազգին զինվոր պարգևելու անհրաժեշտության, թե՛ ենթագիտակցական, թե՛ գիտակցական իմպուլսով... Իսկ որ տղա թոռ կունենամ Դավիթ անունով՝ համոզված եմ: 40
Երիտասարդությունը վարգում է, հանց վայրի մուստանգ: Կարևորը չկորցնել կյանքը, որպես կախարդական բյուրեղընկալելու զգացումը, որ ունենում ենք ջահել տարիքում: Կյանքում եղել են ժամեր, օրեր, անգամ ամիսներ, երբ ես ասես չեմ ապրել, հուշերը ջնջվել են, հանց չերևակված կինոժապավեն: Առանց սիրո, բաժանումի օրերը ռետին դարձած սրբել են գույն, ձայն, պատկեր... Ինձ ասում են. ո՞ւր ես անհետանալու... Ես պատկերացնում եմ, որ Կենտավրոսի համաստեղության ամենապայծառ աստղից կգա մի արտառոց թռչող ափսե և երբ ինձ հարցնեն` կգա՞ս մեզ հետ, ես մեծ հաճույքով ճամփա կընկնեմ: Հարդագողի ճանապարհներով... 41