Strona czynna nr 5/21

limitu wody na mycie naczyń, skoro ledwo starczało na zaspokajanie pragnienia. Wsypał
do niego trochę kawowych fusów, które zdobył dwa dni temu. Tak. Kawowych! Gdyż
istniał jeszcze, dzięki Bogu, handel. Oczywiście całkowicie nielegalny, pozbawiony kontroli
państwa kwitł na obrzeżach prawa, w miejscach niewidocznych z penthausów,
w enklawach, do których nie sięgały macki wymiaru sprawiedliwości. Były to ostatnie
bastiony wolnego handlu w całym Imperium, w których można było nabyć coś bezkredytowo.
Nie chciało się wierzyć, że jeszcze kilkanaście lat temu, przed wielką zarazą
i zmianami ustrojowymi, taki model handlu był powszechnie obowiązujący.
Współcześnie nikt de facto nie dostawał pensji, gdyż jej całość automatycznie była rozszarpywana
przez wierzycieli. Człowiek rodził się z długiem i z długiem umierał. Podział
na biednych i bogatych, musiał zostać przeformułowany. Byli tylko bardziej i mniej zadłużeni.
Ci ostatni mogli oczywiście pozwolić sobie na więcej, ale zawsze istniało ryzyko
utonięcia. Prawdopodobnie ci z samej góry, z najwyższych, najbardziej ekskluzywnych
penthausów, nie mieli żadnych kredytów. Ale o nich krążyły jedynie legendy, które ciężko
było zweryfikować. Mówiono na nich Koty. Niedosiężne nawet dla rządu i członków
partii. To oni zatwierdzali najważniejsze decyzje w cieniu swoich gabinetów, które mieściły
się ponoć na szczytowych piętrach Srebrnych wież. Nikt zresztą nie dementował
żadnych plotek na ich temat, ani nie ścigał za ich rozpowszechnianie. Nawet w przypadkach
bardzo złośliwych żartów i insynuacji organy władzy nie reagowały. Reżim miał
tak silną pozycję, że nie przejmował się zdaniem własnych obywateli, traktując te zgryźliwości
jak nieistotne bzyczenie muchy uwięzionej między szybami.
Więc choć nie istniała żadna legalna ani nielegalna waluta, to jednak handel nie umarł.
Z pomocą przyszedł stary sprawdzony barter. Pierwotny system handlowy, wymyślony
przed tysiącami laty, odzyskał wreszcie panowanie nad ukrytymi targowiskami, zakamuflowanymi
bazarami, których asortyment i rozmach rósł z każdym rokiem, jakby
w odpowiedzi na ślepnące starcze oczy reżimu. Przebywając wśród kupców i różnorodnej
klienteli, mogąc zrobić coś nie uruchamiając przy tym procedury kredytowej, kupując
produkty bez wibracji zegarka, oznaczającego wzrost współczynnika D (określanego
potocznie jako współczynnik „bycia w Dupie”) – miało się wrażenie przebywania w oazie.
Prawdziwej oazie otoczonej z każdej strony nieprzebytą pustynią, ziemią wydrenowaną
przez łapczywe lawinowe odsetki. I tylko tutaj Joe czuł się człowiekiem. Zwłaszcza
gdy mógł skorzystać z najbardziej pociągających uciech oazy – handlu. Nie było to takie
71