Strona czynna nr 5/21

Bernard Bucior stał na chodniku i kiwał z podziwem głową. Jednak to miał. Cały czas
miał to coś. Wciąż miał ten gen kupiecki, zmysł cwaniactwa i kombinatorstwa, który tyle
razy go ratował przed upadkiem. Nie pierwszy raz namówił spłukanego frajera do zaciągnięcia
kolejnego kredytu – uuu… – wypuścił powietrze. To było jak narkotyk. Kolejna
płotka wpadła w jego sieć. Popatrzył na zegarek. Joe Kalkstein udostępnił mu swoje położenie.
Zbliżał się bardzo szybko.
***
Kubek po kawie stał pusty i zimny na parapecie. Książka leżała zamknięta. Joe bezwładnie
opuścił rękę z zegarkiem. Myślał o maszynie do pisania na ludzkim ciele, nie mógł
usunąć z pamięci obrazu knebla pokrytego filcem, którego niezliczona ilość osób ośliniała
w agonii, wykopu do którego wpadały bezwładne zwłoki oraz sądów, które zawsze
orzekały winę. Wszystko brzmiało niezwykle znajomo. Wszystko brzmiało realistycznie.
Resztki dobrego humoru gdzieś prysły. Otworzył okno. Stanął na parapecie i popatrzył
kilkadziesiąt pięter w dół. To był instynkt. Wystawił jedną nogę. A następnie drugą jakby
wchodził pod prysznic.
77