W numerze m.in. - Bibliotekarz Opolski

który pokonywał przeciwnika po pięciu rundach, jest sprawny czy niepełnosprawny?
Stefan Hawking, najwybitniejszy fizyk, teoretyk współczesności,
poruszający się na wózku elektrycznym, posługujący się przetwornikiem mowy
i rozszerzający horyzonty pełnosprawnym studentom, jest sprawny czy nie?
Fizycznie jest karłem, a intelektualnie gigantem współczesności. I cóż można
mówić o sprawności lub niepełno, lub ćwierć? Decyduje tu tylko determinacja
albo chęć przekraczania barier i lut szczęścia. Ja mam to swoje małe
szczęście - ludzką życzliwość.
Warto tutaj wspomnieć o pojęciu sprawni inaczej. Jest to eufenizm, czyli
łagodniejsze określenie nieudolnie maskujące bezradność społeczeństwa wobec
niepełnosprawnych.
My, ludzie niepełnosprawni, musimy uświadomić innym ludziom, że oni bez
nas staliby się puści i zadufani w sobie, w swoje nieograniczone możliwości
i perspektywy. Często byśmy w ogóle nie mogli istnieć. Te wzajemne relacje są
niezbędne dla obu stron. Dlatego ludzie zdrowi tak bardzo chcą czuć się
potrzebnymi i tak samo ludzie niepełnosprawni chcą czuć się przydatnymi
dla innych. Nic nas właściwie nie dzieli, ale wszystko nas łączy. Trzeba znaleźć
te punkty wzajemnego odniesienia.
Najbardziej nie lubię nieprawdziwości, fałszu i obłudy. Ludzie, którzy spotykają
mnie po raz pierwszy, starają się ukryć zażenowanie, nie pokazywać
tego co czują a to wychodzi bardzo sztucznie. My mamy widocznie jakiś
dodatkowy zmysł, że od razu wyczuwamy nieprawdziwość sytuacji.
My, ludzie niepełnosprawni, musimy zrozumieć, że nie możemy czekać, aż
ktoś do nas wyciągnie ręką, to my musimy to zrobić pierwsi, nie w sensie
dziada pod kościołem, ale w sensie współpracy Dlatego uważam, że bardzo
dużo od nas - niepełnosprawnych, zależy, żeby oswajać i dać się przyswoić.
Inaczej jest, gdy doświadczenie życiowe lub ograniczenie psychiczne, przeszkadzają
w takiej otwartości, wtedy ludzie pełnosprawni powinni odważnie,
ale wrażliwie, podchodzić do tego rodzaju sytuacji. Trzeba wyczuć człowieka
niepełnosprawnego, trzeba starać się w jakiś sposób przyjąć go takim,
jakim on jest, bo pod powierzchownością, czasem nawet odrażającą może
być zaklęty królewicz czekający na swoją wybawicielkę lub zaklęta księżniczka
czekająca na swojego wybawiciela.
My, ludzie niepełnosprawni, mamy jedno, wielkie zadanie: przypominać
innym, zapatrzonym w siebie, w swoje możliwości, że wokół nich są inni
ludzie, którzy ich potrzebują, ale nie w sensie wykorzystania, tylko umożliwienia
czucia się potrzebnym. , ,
Życzyłbym wszystkim moim siostrom i braciom w drodze pod górkę, aby od
podnóża widzieli już szczyt ze słoneczkiem nadziei. To mc, ze biorąc kolejny
zakręt na serpentynie, nie widzą za zboczem jasności, a mech wiedzą ze co
35