promocja

More documents

Recommendations

Info

Jacek Fiszer, Jerzy Gruszczyński 2 Atak Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg 4 Francuzi i Brytyjczycy ocenili, że głównym teatrem konfrontacji z nacierającymi wojskami niemieckimi będzie Belgia, jak w czasie I wojny światowej, kiedy to niemieckie wojska zaskoczyły Francuzów przechodząc przez neutralną Belgię i wychodząc na tyły ich wojsk. Jeszcze nie wiedzieli, że Niemcy mają zupełnie inny pomysł na to, jak przełamać umocnienia Linii Maginota i że planują oni wyprowadzić główne uderzenie siłami Grupy Armii „A” w Ardenach, natomiast Grupa Armii „B”, która nacierała na Holandię i Belgię, jest tylko po to, by wiązać siły alianckie, by je łatwiej było odciąć i okrążyć. Belgia była pułapką, w którą weszły wojska francuskie i brytyjskie, a przy okazji zniszczeniu uległy również wojska belgijskie. Przekonanie Francuzów, którym wtórowali Brytyjczycy, że Niemcy powtórzą schemat działania z I wojny światowej, podejmując wtargnięcie przez Belgię w kierunku Paryża idąc „prawym sierpowym” w kierunku francuskiej stolicy było niezachwiane. Tymczasem, jak już pisaliśmy, Niemcy zdecydowali się na niemal lustrzane rozwiązanie – „lewy sierpowy” w kierunku Kanału La Manche, i nie Francuska piechota z 1. Armii na pozycjach obronnych w Belgii; maj 1940 r. przez Belgię, lecz przez Ardeny, przez Luksemburg i południowy skrawek Belgii. A zatem, główne siły alianckie zostały rozmieszczone w północno-zachodniej części Francji. Zgodnie z planem miały one wkroczyć do Belgii, by podjąć działania obronne na najdalszych możliwych rubieżach. Jeszcze w 1939 r. opracowano dwa plany, Plan E i Plan D, różniące się jedynie rubieżą, na której należało rozwinąć obronę. Oba pochodziły od nazw rzek, bowiem w obu przypadkach planowano oprzeć obronę o naturalne przeszkody terenowe, żywiąc nadzieję, że forsowanie będzie dla Niemców na tyle trudne, że łatwiej się tu będzie obronić. „E” pochodziło od francuskiej nazwy Skaldy – Escaut, „D” zaś – od położonej dalej na wschód rzeki Dijle, która po francusku nosi nazwę Dyle. Skalda przecina Belgię w poprzek, dzieląc to państwo na część północną (bardziej równinną, nizinną i płaską) oraz południową, która dalej na południe od rzeki przechodzi w część coraz bardziej pofałdowaną i zalesioną, kończąc się pasmem Ardenów w południowej Belgii i północnym Luksemburgu. Właśnie o tę równinną część obawiano się najbardziej, dlatego właśnie planowano oprzeć obronę na Skaldzie, wierząc że właśnie przez ten rejon przejdzie główna oś niemieckiego natarcia. Skalda przepływa przez Cambrai we Francji, płynąc dalej przez Tournai, Gandawę i uchodząc do długiej morskiej zatoki w Antwerpii. Zrealizowany ostatecznie Plan D przewidywał dojście dalej, do linii rzeki Dijle (Dyle), płynącej z południa Belgii na północ, która uchodziła do Skaldy w Antwerpii. Teraz linia wojsk alianckich, przyjęta do obrony przebiegała od Antwerpii na południe w kierunku na wschód od Brukseli i dalej do Namur, gdzie linia obrony miała już przebiegać wzdłuż Mozy, aż do Sedanu i dalej. Głównym powodem decyzji o przesunięciu wojsk dalej w głąb Belgii było to, że sami Belgowie zaczęli rozbudowywać własną obronę na linii rzeki Mozy i Dijle. Tu przebiegała główna linia belgijskiej obrony, za pasem przesłaniania. Najtrudniejszym elementem tego planu było to, że ruch wojsk alianckich w głąb Belgii był możliwy dopiero po rozpoczęciu
Marek J. Murawski Focke-Wulf Fw 190 A Obrona powietrzna Rzeszy: marzec – maj 1944 r. 7 20 Intensywne działania amerykańskiego lotnictwa nad Niemcami w lutym 1944 r. oraz operacja „Argument” dość poważnie wyczerpały możliwości bojowe jednostek myśliwskich Luftwaffe. Powoli szala zwycięstwa w dziennych zmaganiach nad Trzecią Rzeszą zaczęła się coraz bardziej przechylać na stronę US Army Air Force (USAAF). Amerykanie postanowili pójść za ciosem. Celem ich nowej ofensywy powietrznej stała się stolica Niemiec – Berlin. Trudny marzec Pierwszy nalot na Berlin zaplanowano na 3 marca 1944 roku. Z powodu trudnych warunków atmosferycznych został on jednak odwołany. Nad Berlin dotarły jedynie myśliwce eskortowe dalekiego zasięgu P-38 Lightning, należące do 20 Grupy Myśliwskiej, dowodzonej przez Lt.Col. M. Hubbarda. Były to pierwsze samoloty amerykańskie, które pojawiły się nad Berlinem podczas drugiej wojny światowej. Tymczasem powietrzna armada, która musiała zawrócić w połowie drogi zaatakowana została przez niemieckie myśliwce. Spory sukces odnieśli piloci samolotów myśliwskich Fw 190 A należących do I./JG 11, którzy w ciągu 30 minut zestrzelili, bez strat własnych, cztery Latające Fortece (Fw. Rudolf Schmid dwie, a Ofw. Eike Unger i Hptm. Rolf Hermichen, po jednej). Łączne straty 8th USAAF wyniosły tego dnia 11 bombowców i 8 myśliwców zniszczonych oraz 45 bombowców uszkodzonych. Zginęło 6 lotników, za zaginionych uznano 109, a 12 odniosło rany. W sobotę, 4 marca, 502 Latające Fortece należące do 1st i 3rd Bomb Divisions, eskortowane przez 770 myśliwców, zaatakowały Berlin. Fatalne warunki atmosferyczne spowodowały, że zaledwie 30 samolotów bombowych dotarło nad stolicę Rzeszy i zrzuciło tam 68 ton bomb, które nie spowodowały jednak większych strat. Piloci Sturmstaffel 1 wystartowali z Salzwedel o 12:30 kierując się na południe, aby przeciąć kurs bombowców. Dopiero godzinę po starcie udało im się nawiązać kontakt z Amerykanami nad miastem Neuruppin. Nie zważając na zmasowany ogień strzelców pokładowych niemieckie myśliwce zbliżyły się do bombowców na odległość 150 m i otworzyły morderczy ogień z 30 mm działek MK 108. Fw. Hermann Wahlfeld zestrzelił dwa B-17, a Uffz. Gerhard Vivroux jeden. Strzelcy pokładowi amerykańskich bombowców zapisali na swoje konto jednego Fw 190 A-7 (W.Nr. 340 028, „Biała 8”), jego pilot, Fw. Walter Peinemann, odniósł rany. Łączne straty amerykańskie wyniosły tego dnia 16 bombowców i 28 myśliwców zniszczonych oraz 120 uszkodzonych bombowców, zginęło 5 lotników, uznano za zaginionych 164, a rany odniosło 11. W poniedziałek, 6 marca, 504 B-17 i 226 B-24 eskortowane przez 801 myśliwców USAAF powtórzyły nalot na Berlin. Tym razem nalot się powiódł i duża część bombowców zrzuciła swój ładunek na miasto. W walkach obronnych wyróżnili się piloci JG 11. O 11:45 dowódca I./JG 11, Hptm. Hermichen spostrzegł duże zgrupowanie czterosilnikowych bombowców poruszające się zbieżnym kursem. Kilka minut później myśliwce niemieckie zaatakowały od czoła 80 B-17 należących do 13th CBW eskortowanych w tym momencie przez zaledwie osiem samolotów myśliwskich P-47 Thunderbolt. W ciągu kilkudziesięciu sekund samoloty Luftwaffe strzelając ze wszystkich luf przelatują w poprzek amerykańskiej formacji pozostawiając za sobą cały szereg płonących i uszkodzonych Latających Fortec. W sumie piloci I./ JG 11 zgłosili uzyskanie dziesięciu zwycięstw powietrznych (9 B-17 i 1 P-47), straty własne
Page 1 and 2: www.zbiam.pl NUMER SPECJALNY 1/2024
Page 3: Noc z 17 na 18 września 1939 r. up
Page 7 and 8: WOJNA NA MORZU 42 Manewrujący na p
Page 9 and 10: WOJNA W POWIETRZU W operacje typu C
Page 11 and 12: Jędrzej Korbal 80 Warszawska Bryga

promocja

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?