Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Jacek Fiszer,<br />
Jerzy Gruszczyński<br />
2<br />
Atak Niemiec<br />
na Belgię, Holandię, Luksemburg<br />
4<br />
Francuzi i Brytyjczycy ocenili, że głównym teatrem konfrontacji<br />
z nacierającymi wojskami niemieckimi będzie Belgia, jak w czasie<br />
I wojny światowej, kiedy to niemieckie wojska zaskoczyły<br />
Francuzów przechodząc przez neutralną Belgię i wychodząc<br />
na tyły ich wojsk. Jeszcze nie wiedzieli, że Niemcy mają zupełnie<br />
inny pomysł na to, jak przełamać umocnienia Linii Maginota<br />
i że planują oni wyprowadzić główne uderzenie siłami Grupy Armii<br />
„A” w Ardenach, natomiast Grupa Armii „B”, która nacierała<br />
na Holandię i Belgię, jest tylko po to, by wiązać siły alianckie,<br />
by je łatwiej było odciąć i okrążyć. Belgia była pułapką, w którą<br />
weszły wojska francuskie i brytyjskie, a przy okazji zniszczeniu<br />
uległy również wojska belgijskie.<br />
Przekonanie Francuzów, którym wtórowali<br />
Brytyjczycy, że Niemcy powtórzą schemat<br />
działania z I wojny światowej, podejmując<br />
wtargnięcie przez Belgię w kierunku<br />
Paryża idąc „prawym sierpowym” w kierunku<br />
francuskiej stolicy było niezachwiane. Tymczasem,<br />
jak już pisaliśmy, Niemcy zdecydowali<br />
się na niemal lustrzane rozwiązanie – „lewy<br />
sierpowy” w kierunku Kanału La Manche, i nie<br />
Francuska piechota z 1. Armii na pozycjach obronnych w Belgii; maj 1940 r.<br />
przez Belgię, lecz przez Ardeny, przez Luksemburg<br />
i południowy skrawek Belgii.<br />
A zatem, główne siły alianckie zostały rozmieszczone<br />
w północno-zachodniej części<br />
Francji. Zgodnie z planem miały one wkroczyć<br />
do Belgii, by podjąć działania obronne<br />
na najdalszych możliwych rubieżach. Jeszcze<br />
w 1939 r. opracowano dwa plany, Plan E<br />
i Plan D, różniące się jedynie rubieżą, na której<br />
należało rozwinąć obronę. Oba pochodziły<br />
od nazw rzek, bowiem w obu przypadkach<br />
planowano oprzeć obronę o naturalne przeszkody<br />
terenowe, żywiąc nadzieję, że forsowanie<br />
będzie dla Niemców na tyle trudne,<br />
że łatwiej się tu będzie obronić. „E” pochodziło<br />
od francuskiej nazwy Skaldy – Escaut, „D”<br />
zaś – od położonej dalej na wschód rzeki Dijle,<br />
która po francusku nosi nazwę Dyle.<br />
Skalda przecina Belgię w poprzek, dzieląc<br />
to państwo na część północną (bardziej<br />
równinną, nizinną i płaską) oraz południową,<br />
która dalej na południe od rzeki przechodzi<br />
w część coraz bardziej pofałdowaną i zalesioną,<br />
kończąc się pasmem Ardenów w południowej<br />
Belgii i północnym Luksemburgu.<br />
Właśnie o tę równinną część obawiano<br />
się najbardziej, dlatego właśnie planowano<br />
oprzeć obronę na Skaldzie, wierząc że właśnie<br />
przez ten rejon przejdzie główna oś niemieckiego<br />
natarcia. Skalda przepływa przez<br />
Cambrai we Francji, płynąc dalej przez Tournai,<br />
Gandawę i uchodząc do długiej morskiej<br />
zatoki w Antwerpii.<br />
Zrealizowany ostatecznie Plan D przewidywał<br />
dojście dalej, do linii rzeki Dijle (Dyle),<br />
płynącej z południa Belgii na północ, która<br />
uchodziła do Skaldy w Antwerpii. Teraz linia<br />
wojsk alianckich, przyjęta do obrony przebiegała<br />
od Antwerpii na południe w kierunku<br />
na wschód od Brukseli i dalej do Namur,<br />
gdzie linia obrony miała już przebiegać<br />
wzdłuż Mozy, aż do Sedanu i dalej. Głównym<br />
powodem decyzji o przesunięciu wojsk dalej<br />
w głąb Belgii było to, że sami Belgowie zaczęli<br />
rozbudowywać własną obronę na linii rzeki<br />
Mozy i Dijle. Tu przebiegała główna linia belgijskiej<br />
obrony, za pasem przesłaniania.<br />
Najtrudniejszym elementem tego planu<br />
było to, że ruch wojsk alianckich w głąb<br />
Belgii był możliwy dopiero po rozpoczęciu
Change language