P o czet dziek anó w - Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

W Y D Z I A Ł M A L A R S T W A I G R A F I K I A S P G D A Ń S K 2 0 0 7
W I T O L D W Ę G R Z Y N
Witold Węgrzyn O fotografii
przestają być tożsame, a prawda i fikcja stają się pojęciami względnymi. Nałożone na
fotografie „klisze” kulturowe tworzą pozory prawdziwości i autentyczności (cecha rejestracyjności),
tworzą obszary gry na płaszczyźnie znaku i metafory, mitu i fikcji.
Fotografia zatem jako model kulturowy, idea, refleksja, ikona będzie informować, prowokować,
kokietować własnymi środkami, zachęcać do interpretacji i odczytania kodu. Kluczem
do określenia jej wartości będzie ekspresja; osobowość wniesiona przez twórcę do istniejącego
wcześniej wizerunku – obiektu, oryginalność, zdolność do eksperymentowania
i poszukiwań, mądrość w rozumieniu świata, kreacja, która prowadzi „sztukę fotografii”
w stronę nieznanego, gdzie doświadczenie staje się rozumieniem, a rozumienie przekłada
się na rekonstrukcję imaginacji, świadomości i intelektu. Kreacja i samoświadomość artystyczna
stwarza możliwości wyrażania własnego „Ja”, intensyfikacji przeżycia i pragnienia
wyrywając obraz z ulotnego nurtu percepcji. Chociaż fotografia jest sposobem na pozyskiwanie
wizerunków, jest jednocześnie sposobem na kreacyjne tworzenie wizerunków
– obrazów, na grę pomiędzy faktem a alegorią, na formułowanie znaków, na stawianie
pytań i komentowanie świata. Jest szansą na tworzenie idei artystycznych, nowych reguł,
na eksperyment i improwizację. Jest szansą na artystyczną przygodę.
maj 2005
Wszech panująca tendencja totalnej rejestracji sprawiła, że nastąpiła nadprodukcja obrazów
a ich wartość stała się chwilowa, powierzchowna i banalna.
We współczesnej kulturze wszystko zdaje się tracić aktualność, tak jak ogromna ilość informacji
krążąca po świecie. Gwałtowne zmiany techniczne, globalizacja, zmiany mentalne,
kulturowe, dynamika i szybkość sprawiają, że style i prądy zanim okrzepną, odchodzą
w pośpiechu w przeszłość. Antynomie istniejące we współczesnej kulturze, amnezja
i pragnienie wskrzeszenia pamięci są elementami, z którymi współczesna fotografia
nieźle sobie radzi. Jako „sztuka pamięci” przeciwdziała entropii, obraz fotograficzny jako
znak (zbiór znaków) odwołuje się do wspomnień, „wskrzesza czas”, odtwarza przestrzeń,
ożywia pamięć, pozwala na swobodną interpretację.
Rezygnując niegdyś z trywialnej idealizacji świata, z konwencji piękna, odchodząc stopniowo
od serwitutów jakie fotografii narzuca tradycja i potrzeby społecznego komunikowania,
wkracza w coraz to nowe rejony przedstawiania i konfabulacji, gdzie szczególny
rodzaj obserwacji będący przeciwieństwem codziennego, zwyczajnego postrzegania,
odkrywania własnych, subiektywnych sądów, kreowanie własnego, autorskiego obrazu,
poszukiwanie własnego języka staje się celem samym w sobie. Relacja obiekt – obraz